JUBILEJ SVETOSAVSKOG AKTA MRŽNJE I ZLA: Uklanjanje kontejnera sa Rumije bio bi prvi korak ka ’’pomirenju’’ u Crnoj Gori

Piše: Balša Knežević

Prvi profesionalni Srbin u Crnoj Gori, salonski neočetnik koji gaji pritajenu ljubav prema NATO-u Andrija Rajo Mandić proteklih dana nastavio je sa ratnohuškanjem, verbalnim širenjem mržnje i dizanjem tenzija pričom o postavljanju kapele karađorđevića na Lovćen.

Podmukli Rajo, koji svoju ratnohuškačku priču nevješto pokušava da zamota u ’’oblande pomirenja’’ poručujući da će kapela biti poperena tačno pored Mauzoleja, u stvari radi samo ono što mu nalaže njegova svetosavska profesija – promoviše Srbe kao faktor destabilizacije u pokušaju prizivanja reprize devedesetih.

 

 

Ipak, ovaj salonski neočetnik koji se u zlom dobu crnogorske propasti dokopao visoke državne funkcije, radi samo ono što je naučen u školi velikosrpstva i militantnog svetosavlja – opravdava epitet ’’regionalnih destabilizatora’’ koji je Srbima zalijepljen još početkom 90-ih.

Priča o postavljanju kapele karađorđevića na vrh Lovćena ipak nije originalna ideja nekreativnog Mandića, čiji je jedini kvalitet, po beogradskim standardima, to što je dovoljno podmukao da po nalogu Aleksandra Vučića preuzme ulogu prvog huškača u Crnoj Gori.

Vrhovi planina u Crnoj Gori i njihovo skrnavljene čini se da su urezani u kolektivnu podsvjest svekolikog velikosrpstva, a skrnavljenje Lovćena kapelom proklete dinastije okupane u krvi bilo bi vrhunac svetosavske destrukcije.

 

 

Oskrnavili Rumiju, mislili na Lovćen

Ovakve aktvinosti imaju ideološko-duhovnu podršku svetosavske sekte, koja je u suštini glavno hegemonističko oružje velikosrpstva u Crnoj Gori. Upravo je ova paramilitarna, pseudovjerska organizacija u službi obavještajno-bezbjednosnog sektora sa centralom u Beogradu, patentirala skrnavljenje planinskih vrhova koji imaju značajnu duhovno-tradicionalnu vrijednost.

Prije 19 godina 22. jula 2005. na vrh Rumije, u klasičnoj desantno-okupacionoj akciji, uz pomoć vojnog helikoptera podgoričkog garnizona tadašnje Vojske Srbije i Crne Gore, postavljen je limeni kontejner na vrh Rumije, koji od tada predstavlja simbol velikosrpske agresije, mržnje, sukoba, srbonacizma, klerofašizma i podjela u Crno Gori.

Ritualno obilježavanje teritorije, kodnog naziva ’’osveštanje’’ izvršio je 31. jula tadašnji šef crnogorske operative svetosavske sekte Amfilohije Radović, koji je ovaj prokleti simbol podjela i uzurpacije nazvao “Crkva Svete Trojice”.

Metalni objekat na vrh Rumije je donijet u vrijeme zahuktavanja političkih priprema za referendum 2005. godine, a ova akcija svetosavske sekte, njenih beogradskih nalogodavaca i vojno-bezbjednosnih izvršilaca, imala je za cilj izazivanje građanskog rata.  Od tog turbulentnog perioda pa do danas ova “crkva” (kako čelnici  svetosavske sekte vole da je nazivaju), postala je simbol uzurpatorske sile takozvane SPC u Crnoj Gori.

Nesumnjivo je da bi isti oni maligni velikosrpski krugovi, da su tada postojali logistički uslovi, postavili sličan kontejner i na vrh Lovćena.

Stoga je opravdano posumnjati da Mandićeva priča o vraćanju kapele karađorđeviča na Lovćen ustvari ima prikriveni cilj da se pored veličanstvenog Mauzoleja, u desantnoj akciji postavi svetosavski kontejner za višenamjensku upotrebu sličan onome na Rumiji, koji bi imao nesagledive posljedice kada je u pitanju mir i stabilnost u Crnoj Gori.

Sotonina ’’crkvica’’ razdora

Posljedice postavljanja metalnog kontejnera na vrh Rumije osjećaju se i nakon 19 godina. Od kad je postavljena 2005. godine, kako joj je pokojni Sotona Radović tepao “crkvica” ne prestaje  da bude izvor polemika, kontroverzi i simbol međuetničkog i međuvjerskog razdora.

Jer prije postavljanja ”svetosavskog kontejnera mržnje” na vrh Rumije, postojala je viševjekovna tradicija prema kojoj su vjernici svih konfesija jednom godišnje iznosili krst na vrh planine. Taj običaj je prekinut 2005. godine ratnohuškačkim aktom čiste mržnje kada je helikopterom vojske bivše JNA na vrh Rumije postavljena metalna gnusoba u vidu crkve-kontejnera.

Pored toga što je država iste godine kada je limeni objekat postavljen donijela rješenje o njegovom uklanjanju, to se do danas nije desilo. U međuvremenu, takozvana SPC je limenu crkvu prekrila fasadom od kamena, da je dodatno osigura od eventualnog uklanjanja.

Predstavnici albanskih nacionalnih partija, Crnogorske pravoslavne crkve, stručna javnost, ali i svi dobronamjerni ljudi tražili su njeno uklanjanje više puta, tužili, podnosili zahtjeve državnim organima. Iako je iz Vlade više puta najavljivano da će crkva biti uklonjena, do uklanjanja Amfilohijevog kontejnera mržnje i ratnohuškanja upotrebu nije došlo.

Kontejner zla i mržnje postavljen u antihrišćanskoj akciji razdora i dalje stoji na vrhu planine – nekadašnjeg simbola vjerskog sklada u državi koja je odavno kapitulirala pod teretom siledžijstva jedne zilotske, nacističke sekte i njihovih političkih apartčika koji trenutno vladaju Crnom Gorom.

’’Pomirenje’’ moguće samo nakon uklanjanja kontejnera mržnje

Ako uzmemo u obzir da se nakon ’’oslobođenja’’ 30. avgusta 2020. u Crnoj Gori smjenjuju vlasti direktno formiranje od strane tzv. SPC i beogradskih supervizora, limeni kontejner ostaće još dugo vremena na Rumiji. Uzalud brojne tužbe i prigovori koji su upućeni državnim organima; džabe je i to što je stručni tim koji je radio Elaborat o kulturnim vrijednostima  naglasio da “metalna crkva na Rumiji devastira Kult Svetog Vladimira i obesmišljava običaj iznošenja Vladimirovog krsta na vrh planine, u kojem učestvuju pripadnici tri vjere – pravoslavne, katoličke i islamske”.

Ostaje nerazjašnjeno da li bivša DPS vlast, metalni kontejner sa Rumije nije uklonila zbog nemara, korumpiranosti državnih službi, ili jednostavno zbog straha od kletve koju je pokojni Amfilohije uputio svakome ko bi se usudio da sruši ovaj objekat. Čini se da je u pitanju kombinacija sva tri faktora, ali i činjenice da su jaka struju u bivšoj DPS vlasti činili zamaskirani svetosavci i poklonici tzv. SPC.

Sada tek ne treba očekivati da se kontejner mržnje ukloni sa vrha Rumije, kada je na vlasti struktura predvođena beogradskim poltronom Andirjom Mandićem i kada srbonacistički reslovi pokojong DF-a treba da uđu u Vladu na čijem je čelu poslušnik srpsko-američkih lobija bez trunke hrabrosti i dostojanstva koji se u politiku razumije kao ’’Mara u krivi kurac’’.

Dok ekstremistička sekta i njeni politički aparatčici smišljaju planove kako srušiti kulturno dobro po kome je Crna Gora prepoznata u svijetu – Mauzolej na Lovćenu, država nema snage da sprovede davno donijetu odluku o uklanjanju rugla i simbola mržnje sa vrha Rumije.

Jasno je da Mandić sa mjesta predsjednika Skupštine priželjkuje kapelu karađorđevića na Lovćenu, a sigurno mu ne bi smetalo da je popere tačno pored Mauzoleja NATO helikopterom, možda baš onim kojim je na ustoličenje isporučen nedostojni Jovan Mićović.

Pozivanjem na obnavljanje kapele karađorđevića na Lovćenu Mandić svjesno nastoji da izazove sukobe u Crnoj Gori po nalogu Beograda, kao onda kada je pozivao svoje ratne drugove na pripravnost iz Skupštine na čijem je sad čelu. Da je iskren u promociji ”pomirenja” u Crnoj Gori, kojeg su mu usta puna proteklih godina, Mandić bi inicirao uklanjanje metalnog kontejnera koji je postavljen na vrh Rumije kao simbol velikosrpske mržnje i svetosavskog zilotizma u službi hegemonije zvaničnog Beograda.

Jer dok se satanistički kontejner duhovnog otrova ne makne sa vrha planine koja simbolizuje jedinstvo tri konfesije, pomirenje o kojem Mandić i njegovi profesionalni svetosavski huškači pričaju, nikada neće biti moguće.