Miško u Kolašinu…

Umjesto poslednjeg pozdrava…

Miško u Kolašinu…

Dvanaest godina osnovne I srednje škole u “maloj varoši”,stvorilo je poseban odnos narodnog poslanika I univerzitetskog profesora Miodraga Vukovića prema gradu koji nije potopljen….

Piše: Dražen Drašković

Pravilo emocija,srca,života je da đe završiš osnovnu i srednju školu – tu si.Kud god te kasnije vodile sudbine i karijere,šta god ti u tom rasporedu dobra i zla priredjivalo zemaljsko trajanje,tih 12 godina  osnovnog i srednjoškolskog školovanja,ostaju kao duhovna konstrukcija  i emotivni temelj na kojima se grade naredne ambicije,postignuća,karakteri.Sredina i ljudi te „dvanestogodišnje škole“ te prisvoje i postaješ njihov,za sva vremena…

Tako su Kolašin i Kolašinci  prisvojil nedavno preminulog poslanika DPS-a i univerzitetskog profesora Miodraga Miška Vukovića.U svim njegovima biografijama,na svim jezicima se najbrže uoči, jednostavno pročita i sa sobom „ponese“ rečenica – osnovnu i srednju školu je završio u Kolašinu…

Službovanje i radni angažman  oca Miodraga Miška Vukovića  ,učinilo je da nakon Kotora gdje se Miško rodio,porodica stigne u Kolašin.Početkom šestdesetih se krenulo u osnovnu školu.Bile su to godine kada je Kolašin intezivno počeo da živi svoje “potapanje”.Tadašnja strategija “centrala na Morači i Tari “ i preseljenja Kolašina, učinila je da se grad zaustavi razvojno I infrastrukturno.Možda su baš ti koraci po prašini varoškog makadama,počeli da stvaraju generaciju drugačijih kojoj je pripadao I Miško Vuković sa svojim školskim drugovima.Romantiku usporenosti I bezobaveznog isčekivanja “godina potopa”,prepustili su prethodno stvorenim navikama koje sami nijesu prihvatali.I čijeg tima nijesu bili dio…

Tako se I poklopilo – kada su oni školske 1972/73,završili gimnazijsku maturu,tek tada se I zvanično odustalo od potapanja Kolašina.Svaka  generacija maturanata u malim sredinama donosi neku posebnu energiju.Ova je baš bila nekako posebna.Mileta Mikan Bulatović,Nada Puletić, Danilo Ivezić,Jana Nicović, Dragomir Gane Begović, Dragica Pižurica,Ivica Raketić, Danica Bojić,Vuko Šćepanović, Miodrag Zindović,Milan Jovanović,Ćiro Kadić, Buco Bulatović, Dragan Tomović I ostali…

Iako se porodica Vuković preselila u Podgoricu, Miško je “ostao” u Kolašinu.Grad je pratio  sva njegova studentska,naučna,politička dokazivanja.Dan mladosti,predaje se štafeta I čestita rodjendan Maršalu,drhti od koraka I glasa stadion JNA a u Kolašinu dodatno srećni – eno ga naš Miško pored Tita…

I tako redom.Pratila se Miškova karijera naučnog I društvenog uspona.Jedna od posledica pasivnosti potapanja Kolašina,bila je I činjenica da nije imao previše kadrova u Titogradu I kasnije Podgorici.Bio je to razlog više da Miško bude – Kolašinac.Na njemu svojstven način,prihvatao je obavezu da pripada gradu svoje osnovne I srednje škole.Da omogući Kolašincima da imaju “svoga Miška” I kada zakucaju na vrata njegove kancelarije u Podgorici I kada ga sretnu na kolašinskim ulicama I u kolašinskim kafićima.Mišku to nije bio “teret Kolašina”,već “radost Kolašina”.Uvijek je htio I uspio da pomogne koliko može.Da sasluša problem školovanja,zapošljavanja,liječenja.Razumijevao je pojedinačne nevolje I htjenja ali se i kroz odgovorne poslove koje je radio,odano uključivao u aktiviranje razvojnog odnosa prema Kolašinu gdje su se kapitalnim investicijama otvarala vrata boljim vremenima…

“Uspomene iz Kolašina,Mišku su do poslednjeg dana ostale najdraže.Rado se vraćao Kolašinu I starim prijateljima….i bio srećan I spokojan kada god bi gore proveo makar jedan dan…”

Porodično priznanje kao potvrda stava – đe završiš osnovnu I srednju školu – tu si…

Iz Miškovog Kolašina, umjesto poslednjeg pozdrava….