Crnogorski pokret

“Nova“ vlast u Budvi, preko svog menadžera Opštine, saopštava javnosti kako Karađorđevićima treba vratiti ono što im je “nepravedno“ oteto, podržavajući zahtjev potomaka dinastije Karađorđevića, da im se vrati imovina koju su pośedovali u Crnoj Gori  do 8. marta 1947. godine (vila Miločer s parkom i kuće na Cetinju i Rijeci Crnojevića), a koja im je odlukom Narodne skupšine FNRJ oduzeta.

Oni koji čine vlast u Budvi time pokazuju čije će interese zastupati, kada podržavaju brutalnu i bezočnu provokaciju porodice Karađorđević, za čije je ime vezana propast Crne Gore 1918. godine, s nesagledivim posljedicama i štetama koje još nijesu obračunate.

Najteže posljedice bile su: krvavi obračun sa protivnicima nezakonite i nasilne aneksije Crne Gore i mnogo popaljenih domova, opšte zaostajanje zemlje u obrazovnom, kulturnom i privrednom smislu, bespoštedna pljačka svih crnogorskih resursa, jezička, kulturna i politička denacionalizacija stanovništva i njegovo masovno iseljavanje, s ciljem da se zemlja liši Crnogoraca, a oni posluže kao ratnički elemenat u graničnom pojasu s Albanijom i Mađarskom.

Nakon Prvog svjetskoga rata, kao zemlji pobjednici, Crnoj Gori su dodijeljene ratne reparacije u iznosu od 723 milona franaka u zlatu, koje su prenešene na kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, bolje reći, Srbiju. Samo Njemačka je isplatila Kraljevini 666 miliona zlatnih maraka. To je bio ogroman novac, i skoro sav je potrošen u Srbiji. Dio reparacija je isplaćen u vagonima, fabrikama i lokomotivama, dio u hrani, stoci, poljoprivrednim altima i mašinama. Od tih reparacija u Crnoj Gori je 1926. godine  završilo 40 miliona dinara, što je bila protivvrijednost iznosu od četiri miliona franaka. I to je sve. Taj novac, inače, nije investiran, nego je raspodijeljen veletrgovcima i tadašnjoj vlasti, lojalnoj srpskom kralju. Što se tiče međuratnih investicija u Crnoj Gori, investirali su državni eksponenti  dinastije Karađorđevića u izgradnju puta od Peći do Andrijevice, pred Drugi svjetski rat izgradili su prugu za vojne potrebe od Nikšića do Bileće, izgradili su zgradu opštine i banske stanove u Cetinju, u Podgorici zgrade Finansijske direkcije (današnja opština), carine i Monopol duvana, izgradili su i oko 100 žandarmerijskih stanica, podigli su spomenik kralju Aleksandru na Cetinju i spomenik Krađorđu u Podgorici, koji je postavljen poslije Drugog svjetskoga rata, u parku kod nekadašnjega hotela “Crna Gora”. Na vrhu Lovćena su porušili Njegoševu kapelu, i u blizini nje sagradili kapelu Karađorđevića. A sama dinastija, oličena u tobožnjemu oslobodiocu i ujedinitelju, kralju Aleksandru, očitovala se kao najkorumpiranija dinastija onovremene Evrope. Za desetak poslijeratnih godina, nasljednik kralja Petra, koji je u Beograd doveden u odijelu koje su mu kupili zavjerenici, stasao je u najbogatijega evropskoga monarha. O njemu je pisano da ni prije ni kasnije niko nije izvršio pljačku naroda tako brutalno i tako širokih razmera, pljačku koja mu je pribavila ogromnu imovinu stečenu u međuratnom periodu na krajnje sporan i kolosalno nemoralan način. Kao pravi i nezajažljivi autokrata, prislio je državu da mu na nezakonit  način pokloni dvorce i ogromna imanja, neka sa vinogradima, poljoprivrednim dobrima i šumama, na Bledu, Moroviću, Han Pijesku, Belju, Zagrebu, Demir Kapiji, Dedinju, Topoli i Miločeru. O akcijama u Narodnoj banci, rudniku zlata, fabrikama i civilnoj listi da ne govorimo.

U Prvom i Drugom balkanskom i Prvom svjetskome ratu Crna Gora je na oltar slobode položila 20.000 života najboljih sinova ove zemlje.

Iz njihove krvi, iznikao je sav taj raskoš i bogatstvo nekadašnje najbogatije, najkorumpiranije i najautokratskije evropske dinastije.

Zato će Crnogorski Pokret pokrenuti postupak za utvrđivanje štete nastale kao posljedica srpske okupacije, a obračunatu štetu će adresirati nadležnim za njenu isplatu.

Kao zainteresovana strana, u ovome sporu pred crnogorskim sudovima, koji vode Karađorđevići protiv crnogorske države, ustat će u odbranu nacionalnih i državnih interesa.

Crnogorski pokret