U Skali “žive mali ljudi”

Što kolege kažu

tonski zapis – što kolege kažu

U Skala radiju žive mali ljudi koji umiju da sanjaju i zato ovo slovo moje, ljudima iz radija.

Iz  te škatule od čarolije iz koje se muzika čuje sa glasovima od kojih dobrom maštom zamišljate likove i ličnosti, njihove oči, boju kose, težinu, visinu.

Onima koji se ne vide, ne slikaju, ne šminkaju, radio ljudima koji imaju samo riječ, a ako im ne daj Bože prifali onda su sekunde- godine.

Nema pokrivalica i slike na nešto drugo, što odvuče pažnju, ima samo riječ, koja opet ako je prejaka može i da ubije, ako je mala i kržljava, istina svaka mukom oplođena, opet nema svrhu.

Zato za svaku izgovorenu riječ i iza nje stoji profesionalni odnos, jačina ličnosti i karaktera, pod obaveznim  istina, objektivnost, tačnost, pismenost, brzina, po sistemu-jedna rečenica jedna misao, izbjegavanje stranih riječi, skraćenica, oprez sa imenima i geografskim pojmovima, frazama i klišeima.

Slovo kolegama koji pred bijelom, praznom kartom svakoga jutra prvu vijest napišu, ali bez prepisivanja novinskih naslova, kopi pejsa, internet adresa i brojnih portala.

Onima koji prvi trče na teren, događaj, koji se kadri skvasiti se na pljusku ili u znoju na pluds 40 po zvijezdi, na buri i neveri.

Slovo za kolege kojima minut ističe, a u studiju moraju pred mikrofon i kad imaju glavobolju ili im je privatni problem, a sve to ne smije da se glasom čuje niti vidi.

Slovo za novinare koji ne pitaju kada će i koliki im je lični dohodak.

U Skali žive dakle mali ljudi koji umiju da sanjaju, a na javi budno prate život od izlaska do zalaska sunca.

Zato smo na sunčanoj strani ulice i kada grmi i kada kiša pada.