Tunel pravde

Refleksija Vučićeve moći, ogledana u naizgled ,,lijepim, mladim i pametnim” kadrovima, u velikoj mjeri zavisi od Amfilohijeve vlasti. Vlasti, kažem – ne duhovnog vođstva. Amfilohijeve, kažem – ne Porfirijeve. Porfirije – ma koliko pandam, nije tvorac takve kreacije.

Takva postavka u stvari – u kojoj novopostavljenici nemaju STVARNO UPRAVLJAČKO TIJELO, čini stvar aktuelnoj Crnoj Gori nalik na vremena iz jednog od više nego upozoravajućih Njegoševih djela. Jedini kreatorski izum ovih konglomeratskih tvorevina su kreiranja kvazimeđusobnih sukoba. Da narod imao oko čega ,,da se zabavi.” Kao da mu nije dosta svoje muke.
Figure na šahovskoj tabli su postavljene, i ma koliko puta da mijenjaju međusobno uloge (iznova) – nemaju onog ko ih pomjera. Dok nama promaja, kroz razastrti tunel samozvanja – šteti ne samo ušima i bubrezima, već i kičmi, koja je toliko puta, na toliko načina pokušana da bude savijena. Na kraju tog tunela pravde (i pravičnosti, pravdi vičnosti) – poput svjetlosti, u vidu značenja svog imena – stoji Dritan. Kakva divna kulminacija onoga što se nam se nudilo kao paradigma – ,,Dritanizacija”.
U moru onih koji žele da se bave politikom – da se obogate, da se samopropagiraju kroz neki – makar i beskrupulozni način, onih koji bespogovorno sprovode tuđe agende, zacrtane u detalje, nađu se i pojedinci čiji život ne zavisi od toga ,,jesu li se najeli i napili”. Kojima se svedno imaju li od-danas-do-śutra, ali im nije svejedno kako će da se na njihove oči prekraja njihova sudbina, govor i istorija. Ti pojedinci su oni, koje zastupam.
U deklarativno nezavisnoj državi, samostalni po vidu ,,ne vidi se na prvi pogled” – političari, sa bedžom Crne Gore na reveru (obavezno), od kakofonije besmislenih zvukova i tonova i dalje se naziru čuju glasovi, koji čekaju da budu otkriveni, a bijahu u početku. Prije tunelizacije.

Ivana Đukić