ŠTO ZA CRNU GORU ZNAČI POBJEDA TRAMPA: Ništa loše, jer nam od aktuelne američke diplomatije ne može biti gore

Piše: Balša Knežević

„Trampe Srbine, ovo je naša pobeda“! Ovu rečenicu kao neku vrstu zanosne mantre posljednjih par dana ponavljaju iskreni velikosrpski pećinski nacionalisti, egzaltirani pobjedom „njihovog čovjeka“ Donalda Trampa na američkim predsjedničkim izborima.

U velikosrpskom nacionalističkom korpusu vidljivo je zadovoljstvo. Autokrata Aleksandar Vučić i njegova kakistokratija ne mogu da sakriju ekstazu zbog novog mandata kontroverznog Trampa, a oduševljenje je lako uočiti u svakom segmentu „srpskog sveta“ – od političkog, propagandnog pa sve do estradno-botovskog.

Vučić je požurio da prvi čestita pobjedu čovjeku koji ga je prije nekoliko godina brutalno isponižavao, kad ga je u Bijeloj kući poperio na hoklicu, kao nastavnik priglupog đaka, sve dok formalno nije priznao Kosovo potpisivanjem sporazuma o normalizaciji ekonomskih odnosa sa tadašnjim premijerom Avdulahom Hotijem.

Vučić na hoklici pred Trampom 2020. godine prije nego je potpisao priznanje Kosova

Ali titulu „mis snishodljivosti“ srpskom autokrati, ovoga puta ukrao je njegov podanik na čelu crnogorske Skupštine – Andrija Mandić. Prvi beogradski otirač u Crnoj Gori i lider profesionalnih Srba, odnio je titulu u kategoriji najvećeg poltrona, kada je kao mali Titov pionir dok polaže zakletvu u stavu mirno, snimio poruku čestitke novom američkom predsjedniku, koja se ističe po bljutavosti i izuzetnoj dozi snishodljivosti.

I dok marionete „srpskog sveta“ u regionu i naravno Crnoj Gori likuju kao da će Trampova prva agenda kada stupi na dužnost biti da podrži srpstvo i posebno oslobodilačku vlast u očuvanju tridesetoavgustovskih tekovina, mnogi pod uticajem ove propagande strijepe za sudbinu naše države.

Što očekivati od Trampa?

Logično je u ovakvom ambijentu postaviti pitanje – što zaista očekuje Crnu Goru nakon što se Tramp vrati na poziciju američkog predsjednika? Odgovor je krajnje jednostavan – ne očekuje nas ništa, makar ne ništa loše i to iz dva razloga.

Kao prvo, pored ovolikih svjetskih kriza i dva aktivna velika rata, teško da će region biti na agendi prioriteta nove američke administracije.

Drugo i mnogo važnije – umjesto aktuelne američke diplomatije u regionu, ne može doći garnitura koja će učiniti više štete za Crnu Goru, pa sve i da se Donald Tramp dobro potrudi.

Prva stvar na agendi Trampa kad i zvanično preuzme predsjedničku funkciju je da podrži “oslobodilačku” vlast i afirmiše tekovine 30. avgusta

Diplomatska mreža SAD uspostavljena za vrijeme Bajdenovog mandata, koju personifikuje ambasador u Beogradu Kristofer Hil, je maltene ispostava velikosrpskih lobija, koja uporno favorizuje Vučića i njegov režim, i koja je učinila sve što je mogla da pogura Crnu Goru u velikodržavni projekat „srpski svet“.

Otvoreni Balkan i šurovanje sa SPC i DF

SAD diplomatija u regionu, posebno u Crnoj Gori, za vrijeme mandata Džoa Bajdena, samo je nastavila ono što je započeto još za vrijeme prvog mandata Donalda Trampa.

Najbolji pokazatelj za to je što su, sada već propalu, inicijativu Otvoreni Balkan, nastalu za vrijeme prvog Trampovog mandata, forsirali Aleksandar Vučić uz punu podršku njegovih američkih pokrovitelja ambasadora Kristofera Hila i bivšeg izaslanika za Zapadni Balkan Gabrijela Eskobara. Portal Aktuelno još je krajem aprila 2022. godine najavio kraj Otvorenog Balkana, velikodržavne inicijative pod pokroviteljstvom Vašingtona koja se, ugrubo, zasnivala na ideji „srpskog sveta“.

Međutim, Otvoreni Balkan je samo jedan segment američke politike za region koji je išao na ruku velikosrpskog hegemonizma, a na ogromnu štetu Crne Gore. 

Portal Aktuelno već je pisao da su SAD još 2020. imale informaciju da se planira rušenje vlasti u Crnoj Gori, slično kao u oktobru 2016. godine, prilikom pokušaja terorizma u organizaciji ruskih službi. Samo je 2020. godine, umjesto Rusije i direktno njenih agenata, Vučić preko SPC i tada još uvijek živog Amfilohija Radovića, pripremao preuzimanje Crne Gore.

Amerikanci su 2020. dogovorili sa tada još uvijek aktivnim Demokratskim frontom (DF) i SPC koja je predstavljala glavni politički faktor u državi, da vlast mora da se promijeni, po sveku cijenu.

Ambasador SAD u Beogradu Kristofer Hil i njegov intimus Aleksandar Vučić

Tako je ono što ruske obavještajno-bezbjednosne službe nijesu uspjele da urade u oktobru 2016. godine, urađeno u avgustu 2020. i to rukama zapada, odnosno prije svega američke diplomatije.

Klerikalizacija Crne Gore

Osim što je diplomatija SAD imala presudan uticaj u smjeni vlasti 2020. godine, ona je imala i ključnu ulogu u potpisivanju takozvanog ”temeljnog ugovora”, što je izazvalo politički haos u zemlji. Tada je na scenu stupio direktno Kristofer Hil.

Vlada Crne Gore je 8. jula 2022. godine usvojila tekst ‘temeljnog ugovora’, i bez ikakvih konsultacija sa stručnom javnošću tadašnji premijer Dirtan Abazović je to odradio u svom stilu, nakon čega je uslijedila žestoka reakcija i revolt javnosti, a DPS je povukao podršku vladi. Zbog toga se Abazović našao u strahu i počeo je da se koleba, osim toga, obećao je da neće potpisivati ugovor sa SPC prije konsultacija.

Međutim, tada je na scenu stupio Vučićev diplomatski specijalac, Kristofer Hil koji je pogurao Abazovića da potpiše ”temeljni ugovor”. Hil se 22. jula sastao sa Abazovićem u Porto Novom, desetak dana prije potpisivanja ugovora i maltene mu naredio da potpiše ugovor sa tzv. SPC, nakon čega je uslijedio politički haos u državi.

Zeleno svijetlo Spajiću za ulazak velikosrpskih snaga u Vladu

Od 30. avgusta 2020. godine izmijenjale su se tri kakistokratske vlade, kojima je zajedničko da su bile ili jesu sastavljene uglavnom od aparatčika koji služe interesima Beograda i Moskve, radeći prije svega na ekonomskom uništavanju Crne Gore. Za ovakvo stanje direktno je odgovorna zapadna diplomatija, koja je imala ključnu ulogu u postavljanju korisnih idiota kao što su Dritan Abazović, ali i aktuelni, formalni premijer Milojko Spajić.

Gabrijel Eskobar i njegov resurs Milojko Spajić kome je naredio da uvede neočetničke političke snage u vladu

Upravo je Gabrijel Eskobar favorizovao Spajića, hvalio ga na sva zvona i imao ključnu ulogu u njegovom postavljanju za premijera. Eskobar je takođe, dao nalog Spajiću da prihvati manjinsku podršku bivšeg DF-a prilikom formiranja aktuelne vlade, dok se zvanično američka diplomatija preko ambasadorke u Podgorici Džudi Rajzing Rajnke, saopštenjem za javnost, ogradila i osudila ulazak proruskih, velikosrpskih snaga u Vladu koje sada naziva ”zlonamjernim akterima”. To je, naravno, bila samo predstava za javnost, s obzirom da se zna da je Rajnke favorizovala anticrnogorske snage i nakon izbora 2020. govorila da je očekivala da će predsjednik Crne Gore Milo Đukanović ‘izvesti tenkove na ulice’.

„Srpski svet“ će se razočarati u Trampa

Sve ovo što je gore navedeno predstavlja dokaz da sudbina može da bude i te kako ironična, i da realnost može da bude dijametralno suprotna od očekivanja.

Džudi Rajzing Rajnke je voljela da se sastaje sa glavnim operativcem na projektu srbizacije Crne Gore Amfilohijem Radovićem

Prije četiri godine Crna Gora se iskreno poradovala kada je Džo Bajden pobijedio Trampa, uz nadu da će američka diplomatija okrenuti novi list kada je u pitanju region, posebno odnos prema srpskom autokratsko-kriminalnom režimu na čelu sa Vučićem.

Vrijeme je pokazalo da se dolaskom Bajdena ništa nije promijenilo, makar ne nabolje za Crnu Goru. Stoga je logično zaključiti da ni Donald Tramp, koji se nakon četiri godine pauze vraća u Bijelu kuću, neće odstupati značajno od politike za region koja je već zacrtana.

S obzirom da se aktuelna američka diplomatija u regionu ponaša kao lobistička grupa „srpskog sveta“, Crna Gora nema ni najmanji razlog za brigu povodom izbora novog američkog predsjednika. Jer Trampova administracija u najgorem slučaju može samo da nastavi stopama svojih prethodnika koji se nijesu mnogo udubljivali u suštinske probleme regiona, već su vođenje spoljne politike na zapadnom Balkanu prepustili kontroverznim diplomatama kao što su Hil i Eskobar.

Stoga je opravdano pretpostaviti da će se pobornici „srpskog sveta“ žestoko razočarati u Trampa, jer su od američke diplomatije u proteklih nekoliko godina izvukli maksimum kada je u pitanju podrška za njihove hegemonističke ciljeve.