Posljednji velikosrpski ratnohuškač i njegov kult za subverzivna dejstva

Piše: Balša Knežević

Tenzije, neizvjesnost, realna mogućnost nereda i sukoba koju podgrijavaju obavještajno-propagandni centri iz regiona, je situacija koja ne odgovara nijednom zdravorazumski nastrojenom građaninu Crne Gore. Ipak ovakvo stanje je prirodni ambijent u kojem su Crkva Srbije i određeni kleronacionalistički nosioci velikodržavnih projekata iz regiona navikli da funkcionišu.

Za pobornike ideje velikosrpskog nacionalizma produbljivanje stanja haosa i beznađa je ambijent u kojem najbolje rade i u kojem se osjećaju kao riba u vodi. Ako nema haosa i tenzija politika nacionalizma i podjela jednostavno ne funkiconiše.

 

 

Svetosavski kult krvi i tla, u Crnoj Gori poznat kao neregistrovana parareligijska, politička struktura pod imenom Srpska pravoslavna crkva (SPC), je organizacija koja je posljednje tri decenije pokazala da najbolje funkcioniše u konstantnom stanju konflikata, nereda i tenzija.

Ovaj parapolitčki levijatan u Crnoj Gori stalno vrijeba iz sijenke subverzije i spreman je da po naredbi klerofašističke, neočetničke centrale izvrši destabilizaciju države u kojoj se raširio kao kancer u metastazi.

Iako je Crkva Srbije zloupotrebom iskonskog ljudskog osjećanja straha od smrti i onozemaljskog napravila biznis i platformu za političko djelovanje, ona je samo batina u rukama istih onih nacionalističkih centara koji su u posljednjih 100 godina samo mijenjali formu, ali nikako svoju suštinsku težnju ka negiranju, slamanju i uništenju Crnogoraca i crnogorske nacije.

Histerični demagog

Svetosavski kult, iako izuzetno važna karika, ne djeluje samostalno u najnovijim pokušajima destabilizacije Crne Gore. Negiranje Crnogoraca i njihove nacije je zvanična politika Srbije posljednjih 30 godina, a čitav taj obavještajni, parareligijski propagandni aparat do savršenstva je doveo predsjednik Srbije Aleksandar Vučić – aktuelni vođa velikosrpskog projekta koji se ovih dana vodi pod kodnim imenom ”srpski svet”.

Ovaj histerični demagog veoma vješto od sebe pravi žrtvu i pokušava da zamaže oči javnosti predstavljajući se kao neko ko nema uticaja na obavještajni, politički, medijski i parareligijski desant koji se sprovodi prema Crnoj Gori. Ipak, istina je potpuno drugačija.

Iako on nije patentirao velikosrpsku hegemonističku politiku koja se kalila decenijama, bio je tu od početka da uči od prekaljenih asova velikosrpstva i negacije Crne Gore kao što su Vojislav Šešelj, Tomislav Nikolić, Slobodan Milošević…

Sebe predstavlja kao vječitu žrtvu, stekao je status plačljivog, patetičnog političara sa čestim izlivima histerije i kao takav je čisto otjelotvorenje velikosrpskog nacionalizma, koji je uvijek ugrožen od spoljnih i unutrašnjih neprijatelja. Stoga, po starom dobrom običaju iz 90-ih, svaku svoju agresiju pravda nužnošću samoodbrane od omraženog neprijatelja koji nastoji da ga uništi.

Prljavi posao obavljaju drugi

U skladu sa taktikom velikosrpske i svetosavske ideologije, predsjednik Srbije se godinama krčka u loncu samosažaljenja i ugroženosti, iza čega se krije agresivni nacionalizam kojem je podsticanje sukoba i tenzija osnova djelovanja. To savršeno odgovara Vučiću kao sredstvo skretanja pažnje sa prljavštine, afera, apsolutizma, otimačine i sopstvene nesposobnosti za vođenje države.

Jasno je da Vučić podstiče tenzije u Crnoj Gori, jer zna da je izgubio Kosovo, želi da skrene pažnju sa poznanstava sa licima iz kriminalnog miljea i sve teže situacije u kojoj se nalazi država na čijem je čelu. Ali Aleksandar je od brutalnog radikala sa izraženom ratnohuškačkom retorikom, prešao dug put.

Učio je od svojih prethodnika Miloševića, Koštunice i Tadića. Shvatio je da ne treba da bude toliko direktan, već da prljave poslove treba da ostavi drugima da oposle umjesto njega.

Zato i postoje razni dačići, vulini, rakovići koji isporučuju laži i bljuvotine po Crnoj Gori i Crnogorcima.  Tu su i neizostavni dragani vučićevići koji istovarivanjem svog tabloidnog smeća građanima Srbije i regionu projektuju iskrivljenu sliku o ”Crnogorcima koji mrze Srbe” i o ”ugroženim Srbima prema kojima se u Crnoj Gori ponašaju kao prema Jevrejima u nacističkoj  Njemačkoj”.

Slobodno orgijanje Svetosavskog kulta i hordi neočetnika u Crnoj Gori pokazuje koliko su Srbi ”ugroženi”, a ovom prilikom treba podsjetiti na pitanje koje je pisac i publicista Dragan Bursać nedavno postavio – ”kako bi se tek ponašali da nijesu ugroženi?”.

Apoteoza svetosavskog nacionalizma

Jasno je da su srspski tabloidi, kao poluga Bezbjednosno informativne agencije (BIA) samo projektor želja Aleksandra Vučića i njegovog nacionalističkog aparata ogrezlog u nepotizmu i korupciji. Izvršilac radova treba da bude Svetosavski kult koji je odavno pustio duboke korjene i kao hronična bolest decenijama muči državu Crnu Goru. Porfirije Perić, Joanikije Mićović, Demokratski front i ostala ekipa su samo izvršioci radova i slijepi poslušnici.

Javna je tajna da Vučić vuče sve konce malevolentne hegemonističke mašinerije, vješto zaklonjen iza gomile laži. Zato je predsjednik Srbije  postao ne otjelotvorenje, već apoteoza neočetničkog, svetosavskog nacionalizma, koji se krije iza stalne ugroženosti.

Tako i sad kada beozbjednsno-obavještajni aparat preko svoje parareligijske političke ispostave želi da na tron Svetog Petog Cetinjskoga ustoliči negatora crnogorske nacije, crnogorskog jezika i Crnogorske crkve, predstvlja to kao napad na srpstvo, a njegova ogavna propagandna mašinerija Crnogorce omalovažava, blati i predstavlja kao ekstremiste.

Crnogorci su ekstremisti jer su konačno i odlučno rekli NE zločinačkoj strukturi koja decenijama truje čitav region. Ipak, po svemu sudeći, ovoj sveprisutnoj nacionalističkoj kreaturi bezbrižno funkcionisanje u Crnoj  Gori je ozbiljno ugroženo, a što god da se desi 5. septembra predstavlja početak njenog kraja.

Ritualno prizivanje krvoprolića

U svom dobro poznatom duhu sijanja mržnje beogradski tabloidi na znak predsjednika Srbije, već su počeli da u svojim sadržajima repriziraju propagandu iz 90-ih, ritualno prizivajući krvoproliće.

Po oprobanom receptu za eventualne sukobe krivi će da budu ”crnogorski ekstremisti” (čitaj građani Crne Gore) na čelu sa ”huškačem Milom Đukanovićem”, čovjekom koji samo ispunjava svoju dužnost slušanja većinske volje građana. Beogradskim širiteljima mržnje i zla se mora priznati da odlično rade svoj posao medijske manipulacije i satanizacije Crnogoraca koji će za njih uvijek ostati ”Brozova kopilad” i ”izmišljena nacija”. Slično kao što su Hrvati ostali – ”ustaše”, Albanci – ”šiptari”, Bošnjaci – ”mudžahedini”, a nesretni srpski narod izolovan pod staklenim zvonom kleronacionlizma velikosrpske ideje.

Međutim, ova kampanja laži, manipulacija i čistog ratnohuškanja postaje očigledna. Jasno je da ukoliko dođe do sukoba, ili ne daj bože krvoprolića na Cetinju, što automatski znači sukobe i u drugim gradovima Crne Gore, zbog ustoličenja agenta velikosrpske parapolitičko-obavještajne strukture, za to će biti odgovoran predsjednik Srbije Vučić i  mašinerija zla koju je naslijedio iz 90-ih i oblikovao je po svom nahođenju.

Nikakva patetika, prenemaganje i izigravanje žrtve ovoga puta neće moći da opere ni njega ni njegovu agenturu laži. Već se priča da Vučić neće dolaziti na Cetinje, možda ni u Crnu goru 4. i 5. septembra. Bez obzira što se konformistički izmakao, po svemu sudeći, ostaće upamćen kao posljednji poraženi velikosrpski ratnohuškač…