Obrad Pavlović: “Svijet nastaje iz muzike”…

Jednom davno, a sada mi se čini da je sve što mi se u životu dešavalo, bilo tako nedohvatno davno, počinjući da čitam Tolkinov “SILMARILION” bio sam očaran njegovim viđenjem stvaranja svog svijeta u kojem su nastale veličanstvene vizije epske fantastike… Pokušavam da citiram prema nepouzdanom sjećanju:

“A kada stigoše u Prazninu, Iluvatar im reče: “Pogledajte vašu muziku”. I on im pokaza viziju, darujući im da vide, dok su ranije samo slušali;  i oni ugledaše jedan novi Svijet, koji postade vidljiv pred njima i njegova kugla bijaše oblikovana usred Praznine i odražavala se u njoj, ali ne bijaše dio nje.. I dok su gledali i divili se, ovaj Svijet poče da raspreda svoju istoriju i činjaše im se da živi i raste. A pošto su jedno vrijeme Ainuri zurili i ćutali Iluvatar reče opet:

Pogledajte vašu Muziku. Ovo je vaše minstrelstvo, a svaki će od vas ubuduće nastaviti da dograđuje svoje djelo prema mjeri svojih zamisli.”

Tolkinova ideja da svijet nastaje iz muzike, iz jedne veličanstvene teme, čak i jednom okorelom ateisti je zvučao veoma prrivlačno, toliko da je ishodište kompozicije, iako uzaludno, tražio u sebi.

Veoma je moguće da bi magle i tame zaborava prekrile sve moje pokušaje da me Božidar, Bobo Nikolić nije natjerao svojim ranijim muzičkim hepeninzima, da dođem na još jedan njegov koncert. Koncertna sala  muzičke škole, smještena u prostoriji znakovitog imena “CRKVA SVETOG DUHA” prigrlila je tonove muzike, koja je odzvanjala pod njenim svodovima.

Kao prolog muzičkom djelu publici se nadahnutim govorom obratio  mlađani Luka Nikolić, podsjećajući  na praizvore litturgije i njene funkcije u sveukupnom religioznom bitisanju Potom , već prvim tonovima, počelo je izdvajanje, bolje reći prelazak u drugu stvarnost. Činilo mi se da se sublimirani duhovni sediment vjekova otjelotvoruje uz zvuke liturgije. Najednom sam prestao da budem dio jednog banalizovanog i primitivnog svijeta, koji kao da nastoji da što dosljednije obesmisli svoje postojanje .Možda će neko odmah reći da je to trajalo isuviše kratko. Moguće za one, istina malobrojne, koji su liturgiju doživljavali kao sopstveno opjelo i uspaničeno napuštali mjesto dešavanja, gunđajući sebi u bradu -“ma ko mene natjera na ovako nešto”-. Opraštam im, a pretpostaljam i autor.Bilo je primjetno odsustvo crnorizaca i druigh crnopametnika, prisutnih u vrijeme kad su se vodile javne rasprave o novom zakonu o slobodi vjeroispovjesti. U Kotoru takva  rasprava nije ni održana, jer je bila spriječena voljom onih koji su svećeničku odeždu obbukli  prvi, a moguće i pošljednji put, isposnici od sto oka, zamašćenih bradurina i “pravednički” zakrvavljenih pogleda. A na Bobovom koncertu probrana ili preciznije samoprobrana, koja je diskretnim aplauzom pozdravljala izvođače, dajući tako svojevrstan doprinos spiritualnoj dimenziji. koncerta.Znano mi je da duhovna muzika, ma na kojem dijelu zemljine kugle nastajala, bez obzira kojim instrumentima bila izvođena, u sebi mora sadržati nešto ritualno. Rekao bih da se najveća ritualna dubina doseže ljudskim glasovima, savršeno artikulisanim i ukomponovanim. Visokim muzičkim obrazovvanjem i zavidnim potencijalo interpretaorke Bobovog muzičkog djela, zablistale su na sceni, poklanjajući publicoi nezaboravan doživljaj

Još  sam pod neposrednim utiskom izdvajanja iz stvarnosti u metafizičku dimenziju istinskog postojanja u muzičkim sferama. Izvinite, ali ne bih se vraćao…