(Ne)voljni saučesnici

Autor: Danilo Kalezić

Opozicija u Crnoj Gori svojim više nego konstruktivnim ponašanjem suštinski tercira šefu režima, predsjedniku Skupštine Andriji Mandiću. Drugim riječima, opozicija postaje saučesnik vlasti u kreiranju Potemkinovih sela, legitimišući na taj način sve one aktivnosti i politike režima čiji je cilj poznat, a na šta često i sama upozorava

Stepen nezadovanja demokratske kulture crnogorskog društva najbolje ilustruje “senzacionalna vijest” da se premijer Milojko Spajić konačno obratio građanima. U moru opštih mjesta i teza na momente kontradiktornih, pa i politički neodrživh, ključna poruka intervjua što ga je premijer dao za RTCG bila je ona upućena opoziciji.

Premijer Spajić se, naime, ipak neće “dozvati pameti”, što je priželjkivao novoizabrani predsjednik DPS Danijel Živković. Umjesto toga, raspamećeno najavljuje skori ulazak otvoreno proruskih i velikosrpskih struktura u rekonstruisanu Vladu.

Istovremeno, drugi ešalon PES-a nastavlja da kriminalizuje i dehumanizuje DPS, konstantno pozivajući na reformu te stranke, koja u svjetonazoru PES-a znači da se DPS odrekne ne najgoreg nego, u političkom smislu, onog najboljeg dijela sebe. DPS nije partner, ponavlja prozapadni PES, ali jesu četnički vojvoda i “crveni četnik”, kojima se sudi sa pokušaj terorizma iz 2016.

Spajićeva poruka važna je, možda i ključna, samo ako znači početak konačnog otrežnjenja crnogorske opozicije. Dosadašnje šibicarsko namigivanje premijera malo na jednu, malo na drugu stranu političkog spektra pokazalo se, nažalost, kao veoma djelotvoran način pacifikovanja DPS i ostatka opozicije. Opozicione nade o brzom ulasku najprije u manjinsku Vladu Dritana Abazovića, a onda i u ovu Spajićevu, imale su i imaju nesagledive posljedice po crnogorske državne i nacionalne interese.

Danas je pred crnogorskim opozicionim partijama izazov kakav nisu imale druge zemlje. Suština tog izazova leži u potrebi da se politički artikuliše realna opasnost koja prijeti Crnoj Gori, i to ne direktno od samih aktera izvršne vlasti, koliko od njihovih spoljnih koordinatora, kao i cijele obavještajno-medijske mreže uspostavljene unazad više od deceniju.

Pred crnogorskom opozicijom je i ozbiljan posao kreiranja odnosa prema najavljenoj rekonstrukciji Vlade

Primjer aktivnog opozicionog djelovanja aktuelan je u susjednoj Srbiji, gdje tamošnja opozicija, uprkos objektivnim limitima, u srpski politički život unosi dozu neregularnosti, vanrednosti, koja je i realna i nužna, posebno u smislu skretanja na to pažnje kako domaće, tako i međunarodne javnosti.

Srpska opozicija je prije dva dana uspjela da u Skupštinu dovede kordon policije! Simbolički i suštinski, riječ je o snažnoj poruci koja do kraja demaskira prirodu Vučićevog sad već otvoreno autoritarnog režima.

Koliko god Vučićeva propagandna mašinerija pokušavala da diskredituje srpske opozicione prvake, paralelno kreirajući privid normalnosti, činjenica je da su opozicione stranke, tokom konstitutivne sjednice novog saziva Skupštine Srbije, svojim zvižducima, pištaljkama, glasnim negodovanjem, transparentima i opravdanim optužbama na račun beogradskog “vožda” za brutalnu krađu izbora, i domaćoj i međunarodnoj javnosti pokazali da je društvo kojim upravlja Aleksandar Vučić i njegova kamarila duboko nedemokratsko i kriminalno.

Za razliku od crnogorskih kolega, srpska opozicija neće imati svoje predstavnike u skupštinskim odborima, niti će imenovati potpredsjednika parlamenta. Ovakvi potezi, baš kao i slika kordona policije u srpskoj Skupštini (koji je morao da razdvoji opozicione od poslanika vlasti) jasno su pokazali da je stanje u Srbiji – vanredno. Da li je ono formalno proglašeno ili ne, to je u ovom trenutku manje važno.

I Zapad je ovoga puta reagovao. Morao je. Sa te su strane konačno krenule sve glasnije kritike na račun njihovog dojučerašnjeg ključnog partnera u regionu.

Sa druge strane, opozicija u Crnoj Gori svojim više nego konstruktivnim ponašanjem suštinski tercira šefu režima, predsjedniku Skupštine Andriji Mandiću. Drugim riječima, opozicija postaje saučesnik vlasti u kreiranju Potemkinovih sela, legitimišući na taj način sve one aktivnosti i politike režima čiji je cilj poznat, a na šta često i sama upozorava.

Pred crnogorskom opozicijom je i ozbiljan posao kreiranja odnosa prema najavljenoj rekonstrukciji Vlade, što bi moralo biti okidač za uključivanje vaninstitucionalnih metoda.

Milo Đukanović je izbore dobijao i obilazeći svako selo, zaseok i kuću – to je terenska kampanja! Fotografije sa službenih putovanja i prigodne objave na društvenim mrežama lijepa su svjedočanstva međunarodnih uspjeha opozicionih prvaka. Nažalost, one ne dopiru dalje od uskog kruga prijatelja, pratilaca i istomišljenika nasih opozicionih “turista”. Doduše, ako je to ciljna grupa, onda – samo naprijed!

analitika