NE-VLADINE organizacije

Piše: Željko Rutović

 Neupućeni posmatrač, politikološki studijski prolaznik kroz našu zemlju, cinik društvenih zbivanja,  komentator ili slični profil, prateći postavgustovsku situaciju pomislio bi da je “oslobodilačka” vlast jednim od svojih prvih ukaza ukinula rad nevladinog sektora. Pitali bi se, čudili, i svetosavsku vlast kudili, pa je li moguće da je godinu i više utihnuo glas vrlih boraca za demokratizaciju  i implementaciju EU standarda, boraca protiv nepotizma, gorljivih i beskompromisnih aktivista zaštite ljudskih prava i protivnika diskriminacije – nacionalne, vjerske, rodne, odlučnih baštinika autonomije univerziteta, da ne zaboravimo, pionira i revolucionara slobode i nezavisnosti medija, depolitizacije i profesionalizacije javnog servisa, a tek onih koji izgorješe na vatri otvorene, transparentne sa slobodom pristupa informacijama javne uprave… Pa još ovo i ono, sve iz iskustvenog kataloga grant tema, grupa za pritisak potpisnika kojih sve ne peticija. I sve to, zaključno sa 30. Avgustom 2020.

I onda odjednom muk, to je njima borba dala, to im je hvala za predizborno otvoreno partnerstvo, podršku, lobiranje, obilazak po zadatku ambasada i čega sve ne. “Prva demokratska izabrana vlada” pa tako sa NVO. I počeše peticije, žalbe i vapaji, na sve javne i tajne međunarodne adrese, đe je naš glas, te kako ovo dozvoljavate, te da li vidite i zašto ne vidite,  da su nas “oslobodioci” bez riječi pompe, prosto ućutkali, ugasili, obezvrijedili… I to nas, koji ne malo uradismo da se ustoliči svetosavsko-klerikalna vlast. Sve po ljudskim pravima, tako nam naše nezavisnosti, do koje držimo, pa i kad mudro na sva nepočinstva svetosavske vlade ćutimo.

Elem, sve što dio javnosti do 30. Avgusta 2020. godine generalno zboraše na račun NVO, pokaza se  bjelodano tačnim, pa i za one nevjerne tome koji na to gledahu kao na pritisak “na borce za demokratsko građansko društvo”. Tek, nekritičkim, neobjektivnim uskointeresnim svrstavanjem na jednu, tada opozicionu, a danas vlasti stranu, najveći dio NVO zajednice suštinski je postao sam sebi grobar.

Sjetićemo se, ipak ne bolujemo svi od kolektivne amnezije, koliko bijaše zabrinutosti, reakcija, protesta, performansa, peticija, otvorenih pisama i sličnih grant tema, alata i metoda u borbi protiv bivše vlasti. Tom ciljanom, službi jednog cilja radaru nije moglo promaći ama baš ništa, suvislo i nesuvislo, pride obogaćeno spin simulacijama,  jeftinim manipulacijama i poluinformacijama koje u sinergiji sa političko-medijskim partnerima kreiraše ambijent koji će se vrlo brzo nakon 30. Avgusta ekstremizovati u najgorim svetosavko-klerikalno-fašističkim oblicima.

Takav ambijent u svom političkom praksisu  veoma brzo demonstrirao je najgrublje totalitarne mehanizme – ugrožavanje ljudskih prava, diskriminacije – nacionalne, vjerske , duhovne, jezičke, rodne, gušenja slobode medija i slobode izražavanja, netransparentnosti javne administracije, nezakonitog prekida radnog odnosa, revanšizma, nepotizma, nepoštovanja Ustava i pravnog poretka , međunarodne blamaže i ugleda Crne Gore , prekida EU integracija, prepisa sakralne imovine Crne Gore na ime, račun i korist druge države,  kreiranje ambijenta nesigurnosti, tenzija, konfliktnosti, podsticanje govora mržnje i ugroženosti manjinskih naroda, sveopšteg političkog diletantizma, primitivizma i provincijalizma, nepoštovanja podjele vlasti, klerikalizacije društva na svim nivoima, suspendovanja uloge parlamenta i kulture dijaloga… I tako redom, iz lošeg u loše.

Tek sve ono što školska NVO lektira prepoznaje djelokrugom i opisom njihovog rada u cilju javnog interesa, ne bijaše dovoljno inspirativno za javnu, nedvosmislenu reakciju ovog oblika društva. Kako i priliči fenomenološkoj kategorizaciji, riječ je  generalno o većinskom ponašanju NVO sektora.

Za ovakav stav ne-vladinih organizacija razloga je više. Kazali smo u prvom dijelu da su iste bile  organizovano-umrežene grupe za pritisak, što uz grant podsticaje međunarodnog faktora i kadrovsko u novoj vlasti namještenje po dubini i širini u najkraćem zatvara krug “mudre ćutnje”  NVO sektora na sva nepočinstva svetosavske vlasti. Takav stav, status, ćutnja i ponašanje svjesno je odabrani (i prihvaćeni) položaj koji zakonito proishodi zaključak po kojem dojučerašnje NVO organizacije danas same sebe legitimišu vladinim organizacijama, te iste same sebi  dokidaju kredibilitet i ulogu validnih javnih aktera u nekim novim političkim situacijama i vremenima.  Ne manje, takvim ne-činjenjem delegitimišući svoju izvornu ulogu zaslužni su za obesmišljavanje inicijativnosti i neprofitne proaktivnosti civilnog društva.

Urgentna potreba revitalizacije posledica pogubnog činjenja svatosavske vlasti zakonito podrazumijeva i širi javni osvrt na uzroke, motive i posledice djelovanja jednog, većeg dijela ne-vladinih organizacija. Suprotni, rijetki pozitivni primjeri izvorne javne službe NVO sektora, ipak i samo su incidenti koji govore šta treba da bude i ne treba da bude NVO sektor.