LIKOVNA UMJETNOST (1960-2023) SLOBODANA-BOBA SLOVINIĆA HARMONIJA KONTRASTA I EKSPRESIJA IDENTITETA (XI)

PARISKI SUSRETI (1997-ciklus u razvoju)

Piše: Božidar PROROČIĆ, književnik i publicista

“Pariski susreti” (1997 – ciklus u razvoju) od Slobodana-Boba Slovinića uvodi nas u novi umjetnički vokabular koji istražuje i preispituje granice između individualnog i kolektivnog, između ličnog prostora i zajedničkog, urbanog prostora. Kroz ovaj ciklus, Slovinić nastavlja svoju fascinaciju Parizom, ne kao statičnom zbirkom znamenitosti, već kao živim bićem koje diše i komunicira sa onima koji ga posmatraju ili u njemu učestvuju. U svakom djelu ovog ciklusa, Slovinić ispisuje nove stranice svog vizuelnog dnevnika, prenoseći dinamiku grada kroz sinergiju linija, tekstura i svjetlosnih igara koje se manifestuju na platnu. Umjetnik se ne oslanja na konvencionalnu perspektivu; umjesto toga, on pruža alternativni pogled na realnost, đe je perspektiva fragmentisana i ponovno sastavljena, nudeći različite uglove gledanja i interpretacije. Ovim ciklusom, Slovinić zadire u tkivo pariskog ambijenta, hvatajući prolazne trenutke susreta između ljudi, arhitekture i vremena. Prizori su prikazani sa dozom nostalgične prigušenosti, izazivajući kod posmatrača refleksiju o prolaznosti i vječnosti, o otiscima koje svjetlost vremena ostavlja na ljudima i gradovima. Kroz “Pariske susrete”, Slovinić ne samo da potvrđuje svoje već uspostavljeno majstorstvo u crtačkim tehnikama, već i razvija dublje razumijevanje vremena kao umjetničkog elementa. On plete mrežu vizuelnih narativa koja nas vodi kroz složene odnose između ljudskog doživljaja i urbanih pejzaža, kreirajući time jedan vječno rastući mozaik koji je jednako značajan za razumijevanje savremenog umjetničkog izraza kao i za dokumentovanje čovjekove unutrašnje i vanjske realnosti.

“Budvanska Madona, 1997, akvarel, 32×24 slika”, je dio ciklusa “Pariski susreti” iz 1997. godine, predstavlja izuzetan primjer Slovinićevog istraživanja i odražavanja energije Pariza kroz akvarel. Slika “Budvanska Madona” donosi dinamičan i fluidan prikaz, koristeći medij akvarela da uhvati i prenese trenutke prolaznosti i emocionalne izražajnosti. Vibracija i lakoća akvarela omogućavaju Sloviniću da se igra sa elementima transparentnosti i preklapanja, istražujući teme poput memorije, vremena i percepcije. Slovinićeva paleta je puna nijansi, ali ipak zadržava određenu nježnost i eterealnost koja je karakteristična za rad s akvarelom. Elementi slike se savijaju i prepliću, dajući dojam da se figura i grad rastvaraju i ponovno formiraju u novim, neočekivanim oblicima. Ovaj pristup odražava fluidnost urbanog života i stalne promjene kroz koje prolaze grad i njegovi stanovnici. Slovinićeva potpisna linija “BoBo PARIS ’97” svjedoči o njegovoj prisutnosti u gradu svjetlosti u to vrijeme, kao i o njegovoj posvećenosti percepcije tog iskustva. Kroz “Pariske susrete”, on se ne samo postavlja kao posmatrač već i kao učesnik u dinamici grada, dočaravajući pariski duh kroz svoj jedinstveni umjetnički izraz.

Proučavajući akvarel “Budvanska Madona” unutar ciklusa “Pariski susreti”, možemo dublje razumjeti Slovinićev pristup. Na ovoj slici, akvarel nije samo medijum već i ključni učesnik u naraciji: fluidnost vode i pigmenta na papiru odražava promenljivost urbanih krajolika i ljudskih emocija. Slojevitost boja i linija stvara utisak dubine i prostorne dinamike, dok tekstura papira donosi element taktičnosti koji poziva na dodir. Figura na slici, naslovljena kao “Madona”, možda sugeriše idealizovan ili svet poštovan subjekt, obavijen u mitologiju ili religiozni simbolizam, što Slovinić možda koristi kao metaforu za Pariz kao grad koji ima sličan, gotovo svetački status u umjetničkom svijetu. Kombinovanje ove figure sa elementima pariskog pejzaža i arhitekture može ukazivati na univerzalnost i bezvremenost gradskih uticaja, kao i na vječnu inspiraciju koju Pariz pruža umjetnicima kroz vjekove.

Upotreba boja je slobodna ali promišljena; ružičasti i plavi tonovi su meki i senzualni, dok crveni akcenti unose energiju i strast. Sve to doprinosi sveukupnom dojmu da je slika više od pukog vizuelnog predstavljanja; ona je emotivni odziv umjetnika na grad i njegove slojevite istorije i priče. Linije koje presijecaju kompoziciju mogu da simbolizuju puteve, kretanje, ili čak vremenske linije koje su svjedočanstva o istorijskom i kulturnom nasleđu Pariza, kao i o ličnim putovanjima i unutrašnjim promenama kroz koje umjetnik prolazi. Slovinić se ovdje takođe poigrava sa perspektivom, đe figura nije samo ukrštena sa pejzažem već se i sama pojavljuje fragmentisana, gotovo kao odraz u vodi, što doprinosi osećaju prolaznosti i fluidnosti vremena. Slojevi transparentnih boja daju slikama sanjivi kvalitet, kao da su uspomene koje se rastapaju i prepliću sa stvarnošću. “Budvanska Madona” kao dio “Pariskih susreta” je, stoga, složena kompozicija koja reflektuje na teme identiteta, istorije i sjećanja, prenoseći snažan osjećaj mjesta koje je i stvarno i sanjivo, izmaštano kroz oči umjetnika. Slovinić nam predstavlja ne samo vizuelni dnevnik svojih susreta sa Parizom, već i introspektivni pogled na interakciju između unutrašnjeg sveta umetnika i spoljašnjeg svijeta koji ga okružuje.

Ovaj par akvarela iz ciklusa “Pariski susreti” Slobodana Boba Slovinića iz 1997. godine, naslovljen “Budvanska Madona I i II”, pruža još jedan uvid u umjetnikovu interpretaciju i emocionalni odgovor na Pariz. Dvije slike zajedno stvaraju diptih koji nudi kohezivnu vizuelnu naraciju, istovremeno djelujući kao odvojeni ali povezani odeljci jednog šireg umjetničkog performansa. Umjetnikova upotreba akvarela pojačava osjećaj fluidnosti i prolaznosti, ključne teme koje se provlače kroz ciklus. Na obje slike, likovi su prikazani sa snažnim linijama koje istovremeno definišu i dekonstruišu formu, sugerišući stalnu interakciju i evoluciju identiteta u kontekstu grada. Slojevi i prelivanja boja mogu da aludiraju na prolaznost vremena i složene emocije koje Pariz izaziva kod posmatrača. Kompozicija na obje slike odražava ne samo fizičku dinamiku ljudskog tijela i arhitekture, već i složenost ljudskog iskustva unutar urbanih pejzaža. Slovinić igra sa perspektivama, nudeći gledaocu različite poglede na istu scenu, što može ukazivati na različite načine na koje grad može biti iskusen i shvaćen. Svjetlo na akvarelima igra presudnu ulogu, prelamajući se kroz transparentne slojeve boje, stvarajući igru svjetlosti i sjenke koja je tako karakteristična za Pariz. Nebo i arhitektura nisu samo pozadina za figure; one su aktivni učesnici u priči, utkani u teksturu svakodnevnog života. Korišćenjem vode kao osnovnog elementa za razređivanje boje, Slovinić namjerno ostavlja prostor za slučajnosti u svojim djelima, dozvoljavajući materijalu da doprinese narativu. Dinamičnost i emocionalna zasićenost koje “Budvanska Madona I i II” nose sa sobom čine ih istinskih predstavnikom Slovinićevog ciklusa “Pariski susreti”, gde svaki akvarel nije samo umjetničko djelo već i dio šireg dijaloga između umjetnika, grada, i gledaoca. Ove slike su vizuelno putovanje koje preispituje granice između realnosti i percepcije, između trenutka i vječnosti, između Pariza i umjetničke duše. Kroz ovaj diptih, Slovinić ne samo da nas vodi na šetnju kroz “Grad svjetlosti”, već nam i omogućava da osjetimo puls i vibraciju metropole, da doživimo kako se ukrštanje vremena, prostora, i ljudskog duha odvija u jednom od najikonijičnijih gradova na svijetu. Umjetnikova sposobnost da uhvati i prenese ove složene koncepte čini “Budvansku Madonu I i II” intrigantnim djelom njegovog umjetničkog opusa i ciklusa koji kontinuirano raste i evoluira.

Ciklus “Pariski susreti” iz 1997. godine, koji je još uvijek u razvoju, predstavlja Slobodana Boba Slovinića kao umjetnika koji se hrabro upušta u složenosti i ljepotu urbanog pejzaža Pariza, koristeći ga kao platno za istraživanje ljudske prirode, emocionalnih stanja i prolaznosti vremena. Slovinićev rad na ovom ciklusu je kao dnevnik zabilježen kroz akvarel, đe svaka kap vode i pigment priča priču o gradskim scenama koje su bile, koje jesu, i koje će tek postati. Svaka slika unutar “Pariskih susreta” nije samo umjetničko djelo već i čin komunikacije, dijalog između umjetnika i grada, između posmatrača i trenutka zabilježenog na papiru. Kroz tehnike akvarela, Slovinić uspijeva da uhvati efemerno i neuhvatljivo, da oživi figure i arhitekturu, pružajući nam osećaj pariskog duha koji je istovremeno vječan i promjenljiv.

Umjetnička vrijednost i značaj “Pariskih susreta” leži u njihovoj sposobnosti da ujedine kontraste: realno i apstraktno, trenutno i bezvremeno, lično i univerzalno. Slovinićeva djela nas podsjećaju da je svaki trenutak u gradu život sam po sebi – prolazan, ali zabilježen u umjetnosti, postaje dio vječnosti. “Pariski susreti” tako postaju vremenska kapsula koja očuvava i slavi kompleksnost ljudskog iskustva, istovremeno služeći kao ogledalo koje reflektuje naše sopstvene živote u konstantno menjačem urbanom krajoliku. Ukratko, “Pariski susreti” su odraz Slovinićevog dubokog poštovanja prema Parizu kao istorijskom i kulturalnom epicentru, kao i odraz njegove vještine da prenese svoje duboko lične i emotivne reakcije na dinamiku grada kroz svoje osjećajne i promišljene akvarele. Ovaj ciklus je testament umjetnikove sposobnosti da prenese svoje viđenje svijeta, pružajući nam mogućnost da istinski osjetimo i razumijemo njegovu viziju Pariza.