JOZO KOČOVIĆ-UMJETNOST KAO OGLEDALO LJUDSKE PSIHE

Piše: Božidar PROROČIĆ, književnik i publicista

Jozo Kočović, akademski slikar iz Ulcinja, svojim radovima plijeni pažnju zbog autentičnog spoja tradicionalnog i savremenog umjetničkog izraza. Njegova umjetnost, oslonjena na duboke društvene i kulturne motive, otkriva slojevitu sintezu emocija, filozofskih preispitivanja i estetske inovacije. Kočović uspijeva da kroz različite likovne cikluse – od portreta, preko konceptualnih istraživanja, do studija odnosa i napuštenosti – prenese univerzalne ljudske priče na platno, zadržavajući istovremeno snažno i autentično stvaralaštvo. Umjetnička djela Joza Kočovića reflektuju njegovu sposobnost da prepozna i likovno obradi složene društvene procese tranzicije i identiteta, posebno u kontekstu jugoistočne Evrope. Njegovi radovi odišu sirovom energijom, istovremeno balansirajući između ekspresionističkog naboja i minimalističke preciznosti.

Rad Joza Kočovića (2003) broj 1. Ova slika Joza Kočovića predstavlja spoj klasične tehnike i savremenog izraza, odražavajući duboko promišljanje o prolaznosti i prirodnim ciklusima. Kompozicija se oslanja na tradicionalni motiv mrtve prirode – vaza sa cvijećem i voćem – ali ga autor reinterpretira kroz dinamičnost tekstura i paletu boja koja evocira melanhoniju i introspektivni ton. Tamna, gotovo barokna pozadina daje sceni dubinu, dok igra svjetlosti na voću i plavoj vazi unosi element realizma, balansirajući sa ekspresionističkim potezima četkice koji oblikuju cvijeće. Fragmentarna struktura cvijeća, sa akcentima u crvenim i bijelim tonovima, djeluje gotovo eterično, kao da simbolizuje prolaznost života i neuhvatljivost trenutaka. Jabuka, podijeljena na pola, može biti simbol dualnosti – unutrašnjeg i spoljašnjeg svijeta, ljudske krhkosti, ali i simbol nade kroz univerzalnu simboliku plodnosti. Tekstura na slici je bogata i slojevita, prenoseći taktilnu dimenziju, dok suptilna igra boja sugeriše introspektivnu atmosferu. Ovđe se ne radi samo o prikazu predmeta, već o poetici svakodnevice koja teži da uhvati univerzalne teme prolaznosti i ljepote u nečemu naizgled običnom.

Jozo Kočović ovom slikom poziva posmatrača na kontemplaciju, ne samo o estetici, već i o emotivnom i filozofskom značenju koje nosi. Ona govori o životu, vremenu i neizbježnoj transformaciji – teme koje se neprestano vraćaju u njegovom umetničkom opusu.

Rad Joza Kočovića (2003) broj 2. Ova slika Joza Kočovića, smještena u okvir klasične mrtve prirode, otkriva umjetnikov promišljen pristup svakodnevnim predmetima, koje transformiše u poetski izraz. Centralni motiv – posuda, vrč i voće na stolici – djeluje kao tiha meditacija o harmoniji oblika i boja. Ovim djelom Kočović uspijeva da unese osjećaj smirenosti i prostorne dubine, dok topli tonovi pozadine naglašavaju toplinu i nostalgiju. Stolica, kao simbol prošlih vremena, i voće, simbol života i blagostanja, upućuju na međusobnu povezanost čovjeka i predmeta u prostoru. Dominantna topla paleta boja – zlatni, narandžasti i smeđi tonovi – evocira osjećaj tradicije i domaće intime, dok plavi akcent na bočici donosi vizuelni kontrast i ravnotežu. Tekstura slike je delikatna, ali slojevita, što odaje utisak pažljivo osmišljenog kompozicijskog sklada.

Kroz ovaj rad, umjetnik razmatra teme prolaznosti, prisnosti i kulturne memorije. Stari predmeti i namještaj u djelima Kočovića ne funkcionišu samo kao dekoracija već nose snažno značenje, podsjećajući posmatrača na vrijednosti koje često zaboravljamo u savremenom, užurbanom životu. Slika postaje oda tišini, sjećanju i svakodnevnim trenucima koji oblikuju naše živote. Kočović nas ovim djelom podsjeća na važnost detalja, na povezanost estetike i simbolike, kao i na moć umjetnosti da iz banalnog izvuče suštinsku ljepotu.

Rad Joza Kočovića iz ciklusa Portreti broj (3).  Ova slika iz ciklusa portreta Joza Kočovića predstavlja snažnu demonstraciju umjetničkog napretka, hrabrosti i autentičnosti, što su ključne odlike njegovog umjetničkog izraza. Kroz izražajnu formu, vibrantnu paletu boja i izražen simbolizam, Kočović otkriva duboku fascinaciju ljudskim likom, ne samo kao fizičkom pojavom, već i kao metaforom unutrašnjih psiholoških i emotivnih stanja. Centralni lik slike odiše intenzitetom koji je teško ignorisati. Disproporcionalnost elemenata lica, poput izraženih očiju, usta i asimetričnih kontura, naglašava osjećaj pometnje i unutrašnje borbe. Ovđe se Kočović udaljava od tradicionalnog portreta i stvara djelo koje prenosi energiju ekspresionističkog pokreta, ali istovremeno unosi sopstveni, jedinstveni vizuelni jezik. Fragmentacija lica i upotreba jarkih boja, poput žute i crvene, dodatno doprinose dramatičnosti i emocionalnom naboju. Pozadina slike, koja djeluje naizgled jednostavno, zapravo ima veoma važnu ulogu u naglašavanju lica. Žuta boja, često simbol svjetlosti i energije, ovđe se pretvara u simbol unutrašnje buke i previranja, dok tamniji djelovi dodaju dubinu i kontrast. Potezi četkicom deluju kao spontani i intuitivni, ali svaki potez nosi preciznost koja svjedoči o tehničkoj vještini umjetnika.

Autentičnost Kočovićevog izraza ogleda se i u njegovom pristupu portretu kao medijumu. Umjesto da stvori idealizovanu verziju lica, on se fokusira na fragmentaciju i dekonstrukciju, istražujući identitet kroz prizmu kompleksnosti, haosa i transformacije. Ova slika nije samo komplementacija lika, već i introspektivni pogled u ljudsku dušu, obiljženu sukobima, emocijama i nesigurnostima. Napredak umjetnika vidljiv je u njegovoj sposobnosti da poveže tehničku vještinu sa konceptualnim dubinama. Ova slika nije samo vizuelni prikaz, već i filozofsko istraživanje o tome šta znači biti čovjek, kako percipiramo sebe i druge i kako se nosimo sa unutrašnjim i spoljnim svjetovima. Kočović uspijeva da stvori djelo koje je istovremeno uznemirujuće i hipnotišuće, djelo koje izaziva posmatrača da preispita sopstvenu percepciju. U cjelokupnom kontekstu njegovog rada, ovaj portret stoji kao snažan primjer umetničke evolucije. Dok su njegovi raniji radovi pokazivali sklonost ka preciznosti i harmoniji, ovđe Kočović prelazi u polje eksperimenta i slobode izraza. Njegova sposobnost da koristi različite medije i tehnike kako bi prenio univerzalne teme čini ga jednim od posebnih glasova u savremenoj umjetnosti. Ova slika ne predstavlja samo umjetničko djelo, već i manifest autentičnosti, hrabrosti i neustrašivog istraživanja ljudskog stanja.

Rad Joza Kočovića iz ciklusa Portreti broj (4).  Ova slika iz Kočovićevog ciklusa portreta odražava duboku emotivnu slojevitost i umjetničku zrelost koja oslikava umjetnika koji je sposoban da prikaže kompleksne psihološke pejzaže kroz minimalističke,a istovremeno dinamične elemente. Portret na slici nije samo likovni prikaz, već ogledalo ljudske nesigurnosti, straha i introspektivne potrage. Centralna figura, smještena u bogato teksturisanu pozadinu, odlikuje se izražajnim očima koje, uprkos svojoj jednostavnosti, zrače intenzitetom. Ove oči ne gledaju samo ka posmatraču, već djeluju kao prozor u unutrašnje stanje subjekta – nemir, teskobu i suptilnu ranjivost. Kočović vješto koristi kontraste tamnih i svijetlih tonova kako bi liku dodao dimenziju misterije i dubine, dok pozadina – apstraktna i vibrantna – oslikava neuhvatljivu energiju koja okružuje i definiše figuru.

Koloristički, slika je ispunjena suzdržanim, ali moćnim nijansama crne, crvene i zelene boje, koje se sudaraju i stapaju, simbolizujući emocionalne turbulencije. Tehnikom poteza četkice koja deluje spontano, Kočović stvara vizuelni ritam koji reflektuje suprotnosti unutrašnje borbe i pokušaja razumijevanja samog sebe. Pozadina slike ima važnu ulogu u dodatnom pojačavanju emotivnog naboja. Apstraktni, gotovo haotični potezi stvaraju utisak energije koja prožima cio prostor, sugerišući da subjekt nije izolovan entitet, već dio šireg, složenijeg svijeta. Na taj način, Kočović spaja lično i univerzalno, otvarajući prostor za interpretaciju slike kao metafore ljudskog iskustva. Kočovićeva sposobnost da kroz naizgled jednostavnu kompoziciju prenese složene emocije čini ovu sliku jedinstvenim umjetničkim djelom. Njegova hrabrost da istraži mračne i nesavršene aspekte ljudske prirode oslikava umjetnika koji ne bježi od istine, već je koristi kao likovni prikaz za stvaranje snažnih vizuelnih narativa. Ova slika, poput ogledala, poziva posmatrača da se suoči sa sopstvenim emocijama, postavljajući pitanja o identitetu, prolaznosti i suštini ljudskog postojanja.

Rad Joza Kočovića iz ciklusa Portreti broj (5).  Ova slika Joza Kočovića iz ciklusa portreta još jednom potvrđuje njegovu sposobnost da istraži i redefiniše granice portretnog slikarstva, uvodeći posmatrača u prostor između stvarnog i simboličkog. Ovaj rad odiše autentičnošću i smjelošću, dok istovremeno pruža duboko promišljanje o ljudskom identitetu, dualnosti ličnosti i introspektivnim stanjima. Centralni motiv slike, figura koja je istovremeno i konkretna i apstraktna, konstruisan je kroz dinamičnu igru boja i oblika. Lice je podijeljeno na jasno definisane segmente, što aludira na koncept dualnosti – unutrašnji i spoljašnji svijet, svjesno i nesvjesno, stvarno i simbolično. Žuti i plavi tonovi, koji se prepliću sa toplijim smeđim i crvenim nijansama, donose vizuelni kontrast i stvaraju atmosferu napetosti i ravnoteže.

Oči figure, naglašene i izražajne, prenose osjećaj pitanja, posmatranja i možda čak suda prema posmatraču. Njihov direktan pogled djeluje introspektivno i filozofski, pozivajući posmatrača da preispita sopstveni identitet i emocije. Ostali elementi lica, stilizovani i simbolični, stvaraju dojam maske koja sugeriše slojevitost identiteta i skrivene aspekte ličnosti. Pozadina slike, izvedena u apstraktnim geometrijskim oblicima i teksturama, pojačava osjećaj fragmentacije i slojevitosti. Kombinacija intenzivnih boja, poput žute i plave, doprinosi osjećaju energije i kretanja, dok delikatni potezi četkice u pozadini unose osjećaj dubine i prostornosti. Kočović ovim radom postiže nešto više od portreta – on stvara vizuelnu metaforu ljudskog stanja, složenosti uma i prolaznosti trenutaka. Njegova tehnička vještina, kombinovana sa sposobnošću da prenese apstraktne ideje kroz likovnu formu, čini ovu sliku ne samo umjetničkim djelom već i filozofskim istraživanjem. Ova slika, poput drugih iz njegovog ciklusa portreta, odiše univerzalnošću i dubinom, pružajući posmatraču priliku za kontemplaciju o ljudskoj prirodi i sopstvenom mjestu u svijetu. Kroz ovu sliku, Kočović demonstrira svoj napredak kao umjetnika koji se ne plaši da istraži složene teme i da ih prenese kroz inovativni vizuelni jezik. Ona je istovremeno snažna i sugestivna, potvrđujući njegovu poziciju kao jednog od najautentičnijih glasova savremenog slikarstva.

Rad Joza Kočovića ,,Odnos” konceptualna umjetnost broj (6). Ova slika Joza Kočovića, konceptualno oslonjena na geometrijski motiv šahovske table, predstavlja djelo koje prevazilazi formalne granice klasične umjetnosti i ulazi u domen filozofskog i introspektivnog. Šahovska tabla simbol igre i strategije, ali i komplementacija dubokog ličnog preispitivanja i borbe. Kočović koristi ovaj prepoznatljiv simbol kako bi istražio ljudsku težnju za redom, ravnotežom i autentičnošću, što je srž likovne umetnosti. Šah, kao metafora ljudskog uma, predstavlja borbu sa samim sobom, proces odlučivanja i introspekcije. Slično tome, likovna umjetnost a posebno konceptualna, jeste borba za autentičnost i originalnost. Ova slika, sa svojim naizgled jednostavnim motivom šahovske table, prodire dublje od vizuelnog prikaza. Kočović prenosi dinamiku šahovske igre kroz svijetlo i tamu polja, dok centralni crni obelisci u svakoj kvadratnoj ćeliji djeluju kao svojevrsne tačke fokusiranja – podsjećanja na kompleksnost svake odluke i koraka.

Konceptualna umetnost se, poput šaha, fokusira na ideju i proces a ne samo na krajnji rezultat. U ovom radu, geometrijski i minimalistički pristup sugeriše umjetnikovu namjeru da istraži strukturu i simboliku reda i haosa. Oštri kontrasti između crnih i bijelih polja predstavljaju polaritete koji definišu ljudsku egzistenciju – svjetlost i tamu, istinu i zabludu, harmoniju i konflikt. Međutim, prisustvo centralnih tačaka u svakom kvadratu ukazuje na dublju složenost: nijedno polje nije potpuno prazno, svako nosi dio neizvjesnosti, kao u stvarnom životu.

Umjetnik ovđe jasno demonstrira svoju težnju za autentičnošću. Iako šahovska tabla djeluje kao jednostavan i univerzalan simbol, Kočović ga reinterpretira kroz sopstvenu prizmu, unoseći konceptualne elemente koji pozivaju posmatrača na razmišljanje. On ne pruža jednostavne odgovore, već postavlja pitanja: da li je svaka naša odluka rezultat racionalnosti, ili je to rezultat unutrašnjih, često nevidljivih sila koje nas oblikuju? Kočović koristi minimalizam da prikaže maksimalnu složenost. Šahovska tabla nije samo prost vizuelni motiv, već i borbeno polje na kojem se odvija sukob– između reda i haosa, emocije i logike, života i smrti, unutrašnjeg i spoljašnjeg svijeta. Ova slika nas podsjeća da je umjetnost, kao i šah, proces koji zahtijeva promišljenost, posvećenost i hrabrost.

Kočovićev rad pokazuje duboku povezanost umjetnosti i života. „Šah je borba sa samim sobom a likovna umetnost borba za autentičnost“ – ova misao savršeno oslikava suštinu ove slike. Geometrijska preciznost i simbolička dubina djeluju kao podsjetnik na univerzalnu ljudsku potrebu za smislom i samospoznajom. Ova slika ne predstavlja samo vizuelni prikaz, već i filozofsku meditaciju, koja nas poziva da razmislimo o sopstvenim potezima – na šahovskoj tabli života.

Rad Joza Kočovića iz ciklusa Abandonment broj (7). Ova slika Joza Kočovića iz ciklusa Abandonment predstavlja savršenu kombinaciju minimalističkog izraza i konceptualnog pristupa, evocirajući osjećaj izolacije, prolaznosti i ljudske distance u urbanom okruženju. Slikar koristi jednostavnu kompoziciju i svedenu paletu boja da bi stvorio snažan vizuelni i emocionalni utisak, naglašavajući prostor kao simbol ljudskog odsustva i napuštenosti. Centralni motiv slike prikazuje figuru ljudi, distanciranih i anonimnih, koji se kreću po kamenitoj stazi osvijetljenoj uličnim svetiljkama. Te svetiljke, svojim sferičnim oblicima i hladnim tonovima, ne samo da osvjetljavaju scenu, već i pojačavaju osjećaj praznine i otuđenosti. Figura u crvenim šortsevima djeluje statično, što može sugerisati introspektivni trenutak ili nespremnost za dalje kretanje. Pozadina je izvedena u nijansama sive, što dodatno naglašava monotoniju i tišinu prostora, dok se svjetliji i tamniji tonovi preklapaju, stvarajući efekat maglovite atmosfere. Minimalizam i odsustvo detalja u pozadini ostavljaju prostor za posmatrača da se fokusira na emocionalnu dinamiku likova i kontekst same staze. Kamenita staza, centralni element slike, simbolizuje težak i nesiguran put kojim se figure kreću. Njen nepravilni, grubi izgled u kontrastu je sa glatkom površinom neba i svjetiljki, ukazujući na neravnotežu između ljudske egzistencije i okruženja.

Slika se ne završava na vizuelnom nivou – ona poziva posmatrača na dublje promišljanje. Abandonment (napuštenost) kao tema ovđe nije umjetnikov fizički koncept već i mentalno stanje. Likovi su fizički prisutni, ali djeluju odsutno, dok prostor u kojem se nalaze odiše hladnoćom i nedostatkom interakcije. Svjetiljke koje osvetljavaju stazu podsjećaju na neizvjesnu sudbinu – svjetlost vodi, ali ne otkriva jasno kuda. Kočović koristi ovu sliku kao formu za istraživanje savremenog ljudskog stanja – usamljenosti, otuđenosti i nemogućnosti komunikacije, čak i u društvenim okruženjima. Figura koja djeluje nepokretno nagovještava gubitak svrhe ili nespremnost za promjenu, dok ostali prolaznici, udaljeni i anonimni, sugerišu da ljudska povezanost postaje sve apstraktnija.

Ova slika Joza Kočovića nosi snažnu filozofsku i emocionalnu težinu, premošćujući granicu između vizuelne umjetnosti i konceptualnog istraživanja. Minimalizam u formi i slojevitost u značenju čine ovaj rad izuzetnim primjerom umjetnikovog majstorstva. Abandonment nije samo tema, već univerzalno pitanje – o ljudskoj povezanosti, smislu kretanja kroz život i sudbini u urbanim pejzažima. Kočović nas ovim djelom podsjeća na ljepotu tišine i praznine, ali i na složenost emocionalnih pejzaža koje svakodnevno nosimo sa sobom.

Sagledavanje umjetnosti Joza Kočovića predstavlja priliku da analiziramo rad jednog od najspecifičnijih savremenih umjetnika sa prostora Crne Gore i šireg regiona. Njegova umjetnost, koja se proteže kroz portrete, konceptualne cikluse i društvene komentare, otkriva autora koji duboko promišlja ljudsku prirodu, identitet i univerzalne teme, koristeći raznovrsne likovne tehnike i simbole. Kočović je bez sumnje, umjetnik koji istražuje granice između unutrašnjeg i spoljnog svijeta, često ih brišući kako bi stvorio vizuelne narative koji su istovremeno intimni i univerzalni.

Njegovi portreti predstavljaju složenu fizionominu fizičkog izgleda, ali su i introspektivno istraživanje ljudske psihe i emocionalnih stanja. Kroz deformacije lica, vibrantne boje i snažne kontraste, Kočović pokazuje unutrašnje borbe i ranjivosti svojih subjekata. Ova sposobnost da prikaže složenost ljudskih osjećanja može se uporediti sa radovima Francisa Bacona, čiji su portreti često istraživali slične teme egzistencijalne anksioznosti i unutrašnje fragmentacije. Kao i Bacon, Kočović koristi likovne deformacije ne da bi narušio realnost, već da bi je produbio, pružajući posmatračima priliku da sagledaju skriveni svijet emocija i identiteta.

Kočovićev rad u konceptualnoj umjetnosti pokazuje njegovu sklonost prema intelektualnim izazovima i istraživanju dubljih značenja. Radovi poput šahovske table i minimalističkih kompozicija sugerišu duboko razumijevanje struktura i simbola koje organizuju ljudsku egzistenciju. U tom smislu, njegov rad se može uporediti sa stvaralaštvom slovenskog umjetnika Dimitrija Bašičevića Mangelosa, koji je kroz konceptualni pristup koristio minimalističke forme i simbole kako bi istraživao kulturnu i društvenu dinamiku. Kao i Mangelos, Kočović koristi jednostavne geometrijske oblike, ali ih dopunjuje simboličkim značenjem koje poziva posmatrača na razmišljanje o širim pitanjima.

Kočovićev rad je duboko ukorijenjen u savremenoj društvenoj stvarnosti, posebno u kontekstu jugoistočne Evrope. Njegova umjetnost često istražuje teme tranzicije, identiteta, otuđenja i prolaznosti, pružajući komentar na društvene procese i izazove modernog doba. Ovaj angažman povezuje ga sa savremenim umjetnicima poput Marina Abramović, čija umjetnost takođe istražuje granice između individualnog i kolektivnog, prošlosti i sadašnjosti. Iako njihovi pristupi nisu identični – Abramović koristi performans, dok Kočović ostaje vjeran slikarskom mediju – oboje dijele sposobnost da svojim radom postave pitanja o ljudskoj egzistenciji i društvenim normama.

Kočović spaja klasične tehnike sa savremenim konceptima, stvarajući radove koji su istovremeno estetski privlačni i intelektualno izazovni. Njegova upotreba boja, tekstura i simbola pokazuje umjetnika koji razumije moć vizuelne komunikacije, dok njegova sposobnost da prenese emocije i ideje čini njegov rad univerzalno razumljivim. Njegova umjetnost nije formalno prikazivanje, već poziv na razmišljanje, komplementaciju i suočavanje sa složenostima ljudske prirode i društva.

Jozo Kočović je umjetnik koji uspješno balansira između tradicije i inovacije, lokalnog i univerzalnog, introspektivnog i društvenog. Njegova umjetnost ne predstavlja samo estetski doživljaj već i filozofsku meditaciji o  stanju ljudi, društvenim procesima i prolaznosti. Kroz svoje portrete i konceptualne radove, on postavlja pitanja o tome šta znači biti čovjek u savremenom svijetu – pitanja koja su jednako relevantna za posmatrače iz njegovog lokalnog konteksta kao i za globalnu publiku. Uporedivši ga sa umjetnicima poput Francisa Bacona, Dimitrija Mangelosa i Marine Abramović, jasno je da Kočović zauzima jedinstveno mjesto u savremenoj umjetnosti. Njegov rad ne samo da izaziva emocije, već i podstiče intelektualne rasprave, čineći ga umjetnikom čije će stvaralaštvo ostati relevantno i podsticajno za buduće generacije.

Iz bogate biografije Joza Kočovića izdvajam: Jozo Kočović rođen je 1982. godine u Baru. Akademiju likovnih umjetnosti završio je u Tirani, u klasi profesora Edija Hila, akademske 2004/2005. godine. Nagrađivan je kao student generacije na opštinskom nivou 2003. godine u Ulcinju. Tokom studija posebnu pažnju posvetio je istraživanju konceptualne umjetnosti, koju je prepoznao kao polje izuzetne kreativnosti i izazova. Uz podršku iskusnih i stručnih profesora, razvio je temelje svog umjetničkog izraza i stekao sposobnost da se nosi sa savremenim umjetničkim pristupima. Kao student, učestvovao je u brojnim umjetničkim projektima, među kojima su se istakli workshopovi i saradnja sa studentima evropskih akademija savremene umjetnosti, uključujući Akademiju likovnih umjetnosti iz Bergama u Italiji. Kroz ove projekte, najčešće je obrađivao društvene i socijalne teme, sa fokusom na izazove jugoistočne Evrope, posebno postkomunističke tranzicije u Albaniji.

Nakon završetka studija, započeo je karijeru u prosvjeti, đe i danas radi. Godinu dana nakon studija organizovao je svoju prvu samostalnu izložbu u rodnom Ulcinju, koju su svečano otvorili Mileva Nikolaidis i Ćazim Muja. Sa kolegama umjetnicima osnovao je Udruženje likovnih umjetnika Ulcinja, čiji je aktivni član. Kao dio ovog udruženja, učestvovao je u brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu, kao i u lokalnim kulturnim događajima. Kočović je učestvovao u nekoliko likovnih kolonija i workshopova, a samostalno je organizovao likovnu koloniju u Ulcinju, okupivši slikare i akademske profesore iz Crne Gore i regiona. Takođe, bio je kustos nekoliko izložbi i saradnik u različitim kulturnim aktivnostima u Ulcinju. U svom umjetničkom radu i dalje se bavi društvenim temama, sa posebnim fokusom na tranziciju i integraciju jugoistočne Evrope. Iako su ove teme često kompleksne i teško dolaze do izražaja, one su centralni dio njegovog stvaralaštva. Među umjetnicima koji ga inspirišu posebno se ističe čuvena crnogorska savremena umjetnica Marina Abramović, čiji rad Kočović prepoznaje kao snažan podsticaj za vlastiti umjetnički izraz. Jozo Kočović svojim radom ostavlja značajan trag u savremenoj umjetnosti, uspješno spajajući lokalne kulturne elemente sa univerzalnim temama i savremenim pristupima.