Duhovna kanalizacija Cetinjskog manastira

Piše Ivana Đukić

“Obustavljeni su radovi”. Tom rečenicom je završen i obustavljen protestni skup ispred Cetinjskog manastra. Radovi nijesu obustavljeni – evo intenzivno posljednih 30 godina, a u kontinuitetu 103 godine, ne samo Cetinjskog manastira, već neprocjenljivog sakralnog nasljeđa Crne Gore, koje je kozmetičkim postupcima prešminkavanja istorije i njenog značenja, pretvoreno u lutkarsko pozorište. Naime, svo ovo vrijeme laserskog uklanjanja neželjenih dlačica ispod pazuha i sa nogu crnogorske pravoslavne istorije, zvaničnog i nezvaničnog, skidani su, osim biološkog kalupa, u smislu korekcije spoljnjeg i unutrašnjeg izgleda manastira i unutrašnje naslage dugovremenih tradicija: skidanja zvonika, krečenje starih, već postojećih ikona (itekako važnih za duhovno pamćenje istorije ovog tla), prefarbavanja fresaka (koje čuvaju pravu tradiciju i istinsku intenciju graditelja i ktitora), kompletnog mijenjanja arhitektoskih namjera onih pravih čuvaoca stvarnih duhovnih vrijednosti, do mijenjanja odora crnogorskih svetaca na njihovim likovnim predstavama (što je više nego kršenje bilo koje Božje zapovijesti), i ubačivanja u njihove hagiografije nacionalnog predznaka, koji ne postoji i uz kompletno izmišljanje istorijskih događaja i okolnosti vezanog za datog sveca; zatim:  izbačane iz naziva manastira po Crnoj Gori pripadajućih epiteta (Sveti Vladimir Dukljanski – ,,sveden je’’, vjerovatno glasovnom promjenom,na ,,Sveti Vladimir’’), a kako bi se obesmislio i obeznarodio identitet. Sve što navodim su samo baš fine, površinske rekonstrukcije radova na našem uistinu identitetu, dok su duplji pilinzi, zalaženja u svaku poru naše kože i izbacivanja naslaga ispod nje izvršeni, a radi bolje cirkulacije tuđe krvi, je li, znatno ranije, i to uz daleko manje estetske poteze, tipa: krampom po grobovima Velikog vojvode Mirka i knjaza Danila, razbacivanjem njihovih kostiju po građevinskom šutu, iako je kompletna ta baština pod zaštitom Zavoda za zaštitu spomenika kulture Crne Gore. Ti su ,,hirurški precizni potezi’’ izvršeni da bi se napravili ,,bolji, ljepši i stariji’’, kao što  je svojevremeno rađeno u Dubrovniku. Takvi grobovi, odnosno svojevremeno sarkofozi od nacionalnog značaja, u kojima su jedno vrijeme počivale i mošti Svetog Petra Cetinjskog, prije posvećenja, kao i kosti Njegoševe u kriznim vremenima, su sada vidljive pri ulazu u samu crkvu manastira, ali, za razliku od ranijih, uvučeni u zidove. Nedaleko od njih, zajedno sa još dvije relikvije, počivaju i mošti Svetog Petra Cetinjskog, koji, možda baš upravo zbog takvog nazovistilskog odnosa prema njegovoj isposničkoj ćeliji i ispušta, umjesto svetog mira, silne suze, u vidu vode koja se izliva nazad u nekada ladnici (a koje se śeća svako dijete u Cetinju, posjednjih 40 godina), a jedno vrijeme čajdžinici, nuždaonice, koja je tu sprovedena, evo već godinama. Takvim se pitanjima ne bavi pop, kome bi to trebalo da bude i primarno posvećenje, Gojko Perović, već nastavlja utiranje tragova dodatnim kamuflažama već počinjenih nepočinstava. Što reče jedan naš prijatelj, patriota, na društvenim mrežama, Tomo Bokan, zamislite kada bi pola autobusa turista izrazilo želju da izvrši malu, ili veliku nuždu, a vodič im odgovorio: ,,Sačekajte da uđemo u manastir’’. Da je otac Gojko promišljao, znao bi da mu daleko veći prihod turistički, potrošačkih svijesti, može biti upravo vraćanjem isposničke ćelije Svetog Petra Cetinjskog, đe joj je i mjesto, na mjesto sadašnjih sanitarnih čvorova. U tom se duševnom prostoru, između ostalog, u drugom dijelu, a kao relikt negdašnje čajdžinice (jer ta se sjećanja čuvaju, Bože moj), nalazi, pored crnogorskog imobilijara, i mašina za prodaju slaniša, slatkiša i toplih napitaka, po znatno većim cijenama nego druge mašine, istog karaktera i namjene. Vazdušne promjene sakralnog nasljeđa Crne Gore, moguće su i spuštanjem (pretpostavljam kopiranjem svetoga Duha,što bi bilo) trafike na Rumiju, letećim objektima, uz prateće tradicionalno bacanje kletve od strane Amfilohija Radovića svakome ko sa nečastivom namjerom priđe tom objektu, na tuđem, privatnom zemljištu, od nepravnog subjekta u Crnoj Gori, Srpske pravoslavne crkve. Tim događajem je ukinut jedan od najfantastičnih trokonfesionalnih događaja: iznošenja krsta Svetog Vladimira Dukljanskog, na Trojičindan, u kom su pripadnici sve tri konfesije: pravoslavne, katoličke i islamske, zajedno, u hodočašću, do vrha Rumije, uz prateće narodne tradicionalne igre na vrhu, ukazivali duhovnu počast svetom velikanu. Odnos prema tom krstu i samom događaju, ogleda se u njegovom čuvanju u islamskoj porodici, u toku godine.

Danas uznosimo do Boga kanalizacione cijevi, i to u Cetinjskom manastiru, koji je podigao gospodar Ivan Crnojević, a čiji su djelovi zidova, tadašnjeg dvora, ispred današnjeg manastira, nakon slučajnog otkrivanja, velikom brzinom, po nalogu Amfilohija zatrpani. Veliki Ivan Crnojević, izgrađivao je mreže i prolaze, vertikalne i spiralne do svoje prethodne stolne prijestonice, između ostalog i na Soko gradu. Takve vrste duhovnog vizionarstva, dubjeg smisla i veće logike, nedostupne su mrežno-kanalizacionim, neuronskim vezama onih, koji u skladu sa svojim nagonima, postupaju samo i isključivo po naređenju. Takva vrsta mentalnog i psihološkog stanja, masovno je raobovana od strane Amfilohija Radovića, i dodatno gajena. Daleko od vidokruga klerikalnofašističkih namjere onih koji rukovode, nalaze se u samom njegovom manastiru, danas, gdje, pritom, osim ličnih dokumenata, nemaju ni prijavu boravka. Nemaju oni, koje je nekada postojeći u Crnoj Gori, pravni arbitar ove nepravne institucije u Crnoj Gori, nabrojao da ih više nego pripadnika državne vojske. Ali, kako Jungov sinhronicitet ima svoje, sve se ovo ,,nemilo za javnost’’ događanje, uz rupe na zidovima izvan manastira, ,,za izbačanje drveta’’ i devastaciju kiklopskih zidova u pozadini, za večernje aktivnosti ,,ožednjelih bogoslova’’(a za čiju vidnu devastaciju niko nije odgovarao), odvija u istom trenutku kad i spoljnje (bez prisustva kanalizacionih cijevi) uriniranje po simbolu antifašizma u našoj zemlji, spomeniku Ljuba Čupića, u slobodarstvu okićenom Nikšiću, za koje trenutni namjesnik, u vidu gradonačelnika, ima da kaže da je jedino problematično u svemu, što za nije desilo tajno. Sveta tajna, svetog pričešća, svetih pravih velikomučenika, javno je mučena i mučana svih ovih decenija, u sakralnim objektima širom Crne Gore, od strane onih pojedinaca, za koje odgovorno mogu da tvrdim, da kada bi bila izvršena sanacija njihovih kanalizacionih sistema neuronske mreže, našli bi u institucijama dijametralno suprotnih od ovih, a sa dijametralno suprotnom namjerom, a to je da je da su putem neophodnih medikamenata i internog zadržavanja, spriječi izvlivanje otrova neznanja i neprosvećenosti.

A, kako je Crna Gora trusno područje, kad-tad će neki zemljotres otkriti tragove višedecenijskog nepočinstva na ovim prostorima, odnosno – kao što Hrist reče: ,,Kad ljudi zaćute, kamen će progovoriti.’’