Dok godinama slušamo bajke o ”srpskoj ugroženosti”, Crnogorci polako nestaju

Piše: Balša Knežević

Nacionalistička velikosrpska propaganda već decenijama ako ne i vjekovima ponavlja matricu o ”ugroženosti srpskog naroda”, ”asimilaciji” i zlokobnim silama koje su upregnute da unište ”pravoslavlje” i sve navodne ”uzvišene” vrijednosti koje ono zastupa.

I dok uporno agresivno promovišu ”srpsku ugroženost” čiji saldo, samo u zadnjih 30 godina, može da se svede na nekoliko ratova, stotine hiljada žrtava i milione raseljenih,  velikosrpski nacionalistički krugovi neumorno rade na realizaciji ideje takozvane velike Srbije, koja se posljednjih godina javlja samo pod drugačijim nazivima kao što su ”srpski svet” ili Otvoreni Balkan. Ovoga puta uz otvorenu podršku Zapada, prije svih ambasade SAD u Beogradu na čelu sa Kristoferom Hilom.

Taj zlokobni asimilatorski plan je postao očigledan u posljednje nešto više od dvije i po godine kada su na vlast u Crnoj Gori došle političke ispostave ”srpskog sveta”, profesionalni Srbi iz DF-a i njihovi sateliti, Demokrate i veleizdajnički beogradski prirepak URA. Ove političke grupacije direktno su podržavane i usmjeravane od strane primarne asimilatorske organizacije, takozvane Srpske pravoslavne crkve (SPC), poznatije kao svetosavska sekta (SS), koja je i formirala prvu svetosavsku vladu u okupiranom manastiru Ostrog prije oko dvije i po godine.

”Ugroženo srpstvo” i asimilacija Crnogoraca

Osnovna propagandna matrica pobornika ”srpskog sveta” je da su ”Srbi ugroženi” svuda u regionu, pogotovo u Crnoj Gori, i to od strane ”kriminalnog režima” čija je glavna  tendencija da budu asimilovani. Partije profesionalnih Srba u Crnoj Gori, prije svih DF, ovu matricu ponavljaju već skoro dvije decenije, a podršku dobijaju od zlokobne propagandne mašinerije iz Beograda i filijala u samoj Crnoj Gori.

Kulminacija političke propagande o ”ugroženom srpstvu”, došla je krajem 2019. godine kada je usvojen Zakon o slobodi vjeroispovijesti, kojim je država Crna Gora pokušala da u zakonske okvire uvede takozvanu SPC. Nakon toga došlo je do eksplozije agresivnog, političkog svetosavlja, podržanog beogradsko-moskovskim milionima, koje je rezultiralo konačnom i tihom okupacijom Crne Gore od strane velikosrpske hegemonije.

I dok se Crna Gora polako utapa u granice ”srpskog sveta”, ironično i dalje ne prestajemo da slušamo priče o ”ugroženom srpstvu” i asimilaciji kojom je srpski narod, navodno, izložen u Crnoj Gori.

Da se radi o bestidnoj, podmukloj propagandi zasnovanoj na tradiciji velikosrpskih laži govore brojke, odnosno zvanična statistka popisa u Srbiji, po kojoj je jasno da je jedan narod u regionu zaista ugrožen – Crnogorci!

Prema popisu čiji su zvanični rezultati objavljeni prije nekoliko dana, Crnogoraca u Srbiji ima 20.238, što je oko 18.000 manje nego na popisu 2011. godine, kada ih je bilo 38.527!

Međutim, ovo je samo nastavak ”topljenja” crnogorskog nacionalnog bića, koje se pritiscima, asimilacijom i mobingom sprovodi nad Crnogorcima u Srbiji već preko 40 godina.

Tako je na popisu u Srbiji 1981. godine zvanično bilo oko 147.000 Crnogoraca, 1991. godine taj broj bio značajno manji – 118.000, a 2001. je spao na  70.000. Da bi 2023. nakon decenija pritisaka, prijetnji i otrovne velikosrpske propagande došli na zabrinjavajuću brojku od svega dvadesetak hiljada.

Crnogorci su žrtve asimilacije, ne Srbi

Brojke sa popisa šalju jasnu poruku – nad Crnogorcima u Srbiji se sprovodi brutalna asimilacija – putem pritisaka, nacionalnog inžinjeringa, propagande, a niko se od Crnogoraca ne žali na diskriminaciju. O uzrocima ovakvog stanja na popisu u Srbiji mogu se pisati feljtoni, a Portal Aktuelno tek će se baviti ovom temom.

Međutim, jasno je da srpski režim, ko god bio na vlasti, ogromna sredstva, ljudstvo i resurse ulaže u srbizaciju Crnogoraca, u kojoj god državi se nalazili, koje putem otrovne hegemonističke propagande laži želi da asimiluje u nacionalno biće ”srpskog sveta”. Pri tom negirajući i samo postojanje crnogorske nacije. Režim autokrate Aleksandra Vučića samo nastavlja politiku asimilacije koja se aktivno sprovodi još od vremena Garašaninovog ”Načertanija”, Moljevićeve ”Homogene Srbije”, pa sve do čuvenog, nezvaničnog ”Memoranduma SANU” koji je pred početak ratnih 90-ih revitalizovao priču o ”ugroženom srpstvu”.

Garašaninovu i Moljevićevu nacionalističku politiku danas su samo u modernijem obliku nastavili beogradski tabloidi, ”treš” televizije koje maloumnim masama serviraju populističko-nacionalistički otpad o ”nebeskoj Srbiji” i pripejd-naci istoričari kalibra Aleksandra Rakovića ili Čedomira Antića.

I dok je velikosrpski nacionalizam posljednih decenija izdvajao stotine miliona, da preko medija, takozvane SPC i bezbjednosno-obavještajnog djelovanja, svede Crnogorce u Srbiji na nivo statističke greške, Crna Gora je zaboravila da ima najveću dijasporu u toj državi. Radi “mira” sa vlastima Srbije, prepustili smo da asimiluju preko 140.000 Crnogoraca – zvanično, a nezvanično možda još toliko.

Niko se nije bavio crnogorskim udruženjima u Srbiji na pravi način, nikad nije vođena kampanja podizanja nacionalne samosvjesti. U isto vrijeme, kako je nedavno ocijenio publicista i savjetnik za identitetska pitanja u Crnogorskoj partiji, Nenad Stevović neumorno je djelovao beogradski politički establišment u cilju negiranja crnogorskih identitetskih karakteristika.

”Posebno i agresivno je to ispoljavano u posljednje tri godine, a sve uz podršku prorežimskih medija koji su do te mjere zatrovali i okupirali javni prostor da se crnogorski patriotski i intelektualni glas nije mogao čuti”, rekao je Stevović, samo potvrđujući ono što je očigledno onom djelu javnosti koji želi da se suoči sa istinom o asimilatorskoj politici Srbije naspram Crnogoraca.

Nakon ”oslobođenja” Crna Gora je svojom politikom samo stimulisala asimilatorsku politiku Beograda, što je očigledno kad uzmemo u obzir da je  perjanica svetosavskog ekstremizma i zilotizma Nevenka Bošković Ćirović, postavljena na mjesto generalne konzulke u Sremskim Karlovcima.

Ugroženo srBstvo u Crnoj Gori

I dok se Crnogorci u Srbiji polako svode na statističku grešku, ”ugroženost” Srba je toliko ”intenzivirana” da će ih u Crnoj Gori na sljedećem popisu, po svemu sudeći biti više nego ikad!

Na popisu u Crnoj Gori 1981. godine bilo je svega 19.407 Srba, da bi se taj broj nakon početka velikosrpske histerije i nacionalističkog inžinjeringa Beograda do 1991. godine popeo na preko 57.000.

Tada kreće kulminacija ”srpske ugroženosti” u Crnoj Gori, a na scenu stupa Amfilohije Radović i njegova SPC, koji je na mjesto prvog čovjeka crnogorske filijale svetosavske sekte, takozvane Mitropolije crnogorsko-primorske došao 1990. godine smjenivši mimo svih crkvenih običaja tada još uvijek živog mitropolita Danila Dajkovića, u klasičnom puču u organizaciji KOS-a.

Zahvaljujući prije svega njegovom radu, i radu organizacije kojoj pripada, broj Srba na popisu u Crnoj Gori iz 1991. kada je iznosio 57.453 odnosno 9,34 odsto, do sljedećeg popisa 2003. godine porastao je na fascinantnih 198.414 ili 31,99 odsto!

Sljedeći popis broj profesionalnih Srba se zahvaljujući prije svega Radoviću i njegovoj takozvanoj SPC, kao glavnoj subverzivnoj ispostavi zvaničnog Beograda i nezvanične Moskve, i pored osamostaljivanja Crne Gore, održao na respektabilnih 178.110 ili 28,73 odsto. Srbi su u Crnoj Gori toliko ”ugroženi” da se očekuje da će na popisu 2023. godine njihov broj porasti na preko  200.000. U isto vrijeme broj Crnogoraca u Srbiji se u posljednje četiri decenije smanjio preko sedam puta!

Crna Gora žrtva ”srpskog sveta”

Samo na osnovu brojki sa popisa koje su iznesene u ovom tekstu, a koje su opštepoznate, jasno je da priča o ”ugroženom srpstvu” u Crnoj Gori, predstavlja propagandni slogan iza kojeg se krije vjekovna potreba Beograda za asimilacijom Crne Gore u ”srpsko nacionalno biće” i krađu njene kulturne baštine, istorije i crkve.

Cilj velikosrpske hegemonije je ostao isti 1918, 1989, kao i nakon 30. avgusta 2020. godine, samo što sada za razliku od perioda prije 100 godina velikosrpski nacionalisti ne koristi brutalnu silu, već ”meku moć” i hibridni rat.

U svrhu postizanja istog cilja kao 1918. godine, umjesto puškama i bajonetima, na Crnu Goru se juriša propagandom kupljenih medija, lažima, subverzijom, političkim partijama profesionalnih Srba i parapolitičkim djelovanjem takozvane SPC koja nikad nije priznala Crnu Goru kao državu i Crnogorce kao narod.

Nezamjenjivu ulogu u propagandi o ”ugroženom srpstvu” iza kojeg se krije asimilacija Crnogoraca ima  brutalna medijska hajka iz Srbije, ali nažalost i iz Crne Gore, jer su gotovo svi mediji u našoj državi, sve televizije bez izuzetka, u vlasništvu nosilaca politike ”srpskog sveta” i srpskih kontroverznih biznismena povezanih sa obavještajnim službama. Sva ta medijska mašinerija usmjerena je na afirmisanju priče o ”ugroženom srpstvu” i širenju propagande o izmišljenom ”crnogorskom nacionalizmu” debelo ”povezanom sa kriminalnom”, koji, navodno, ugrožava samu egzistenciju srpskog naroda.

Uz vodeću ulogu takozvane SPC, podršku partija profesionalnih Srba, koji već godinama rade na unutrašnjem razaranju države da bi ugrozili njenu samoodrživost, jasno je zašto je Crna Gora došla na prag integracije u ”srpski svet”.