Rektor

Odluka Rektorskog kolegijuma Univerziteta u Beogradu da odbije poziv srbijanskog predsjednika prelomna je tačka u daljem procesu pružanja otpora urbane i demokratske Srbije.

“Poziv na dijalog dolazi u trenutku kad su prekoračene sve moralne i zakonske norme, u atmosferi opšteg nepovjerenja. Kao predstavnici Univerziteta i akademski građani dodatno smo obeshrabreni da je predloženi dijalog moguć zbog kontinuiranih napada usmjerenih protiv akademske zajednice u medijskom prostoru, a još brutalnijih, nedopustivih, fizičkih napada u javnom prostoru” navodi se u odgovoru Rektorskog kolegijuma u sastavu: rektor beogradskog Univerziteta prof. dr Vladan Đokić, prorektori prof. dr Dejan Filipović, prof. dr Zorica Vujić i prof. dr Nebojša Bojović i generalni sekretar Marija Kostadinović.

Njihova imena vrijedi istaći jer su primjer i opomena nekim okolnim “srpskim” rektorima, koji ne samo da ne podržavaju beogradske studente, nego ni svoje.

Studentski forum

Za razliku od “nepomenika”, jedan rektor crnogorskog Univerziteta vrijedi da bude pomenut. Radi se o (pok.) prof. dr Božidaru Nikoliću koji je 1992. godine stao uz alternativnu studentsku organizaciju “Studentski forum” i govoreći sa stepeništa crnogorske Skupštine podržao antiratni protest u organizaciji studenata.

I danas su jaka i vrlo emotivna sjećanja na simbolično paljenje svijeća u znak protesta zbog bombardovanja i razaranja Sarajeva. Bio je to znak da u “vremenu zla” i povampirenog “ćeranja” postoji i ona, mada manjinska, “čojska i sojska” Crna Gora, koja se nije mogla pokoriti “popovima, topovima i lopovima”, kako je to vrijeme opisao neprevaziđeni Balašević.

Rektor Nikolić se nije krio u svom kabinetu, nije kalkulisao šta “misli predsjednik”, nije išao logikom većine tadašnjih crnogorskih profesora koji su između etičke pripadnosti vrlini i pravdi birali (č)etničku.

Nažalost, od rektora Univerziteta njima je kasnije bio bliži “rektor” Bogoslovije i umjesto da predvode studente oni su bili “vođeni”.

Rezultat tog izbora su “elite” sa “fake” diplomama, kupljenim po bosanskim selima i fiktivnim beogradskim i kosovskim “univerzitetima”, koje danas promovišu meritokratiju?!

Havel

„Nada nije prognoza ili predviđanje. Ona je orijentacija duha, orijentacija srca. Nada je sposobnost da ustrajemo u nečemu jer je dobro, ne samo zato što ima šanse za uspjeh … To nije mjerenje da li će nešto na kraju ispasti dobro, već sigurnost da to ima smisla, bez obzira kako će na kraju ispasti“, zapisao je 1989. godine Vacval Havel, lider češke „plišane revolucije“.

Vođeni ovom idejom, naša slovenska braća Česi i Slovaci danas su, u sopstvenim državama, ujedinjeni u zajednici evropskih naroda. Za razliku od „plišane revolucije“, Srbi i Crnogorci (sa imenom i bez svog prezimena), zahvaljujući tzv. „anti biroktarskoj“ (1989) i „litijaškoj“ (2020) kontra/revoluciji, 35 godina „tumaraju“ od jednog do drugog „sveta“, mimo svijeta.

Bez orijentacija duha, orijentacija srca. Bez nade da se ustraje u nečemu jer je dobro…

Nada u proljeće

Danas, srbijansko i crnogorsko društo imaju jednu veliku sličnost i jednu veliku razliku.

Slične su im, skoro identične, desničarske, kleronacionalističke, režimske i anti-prosvetiteljske strukture koje i dalje neumorno ubijaju svaku nadu i vjeru u promjenu, progres, pristojnost …

Razlika je što Srbija ima rektora i ujedinjene profesore koji bude nadu svojim studentima da istraju u nečemu što je dobro, bez obzira imaju li šansu da uspiju!