BRUTALNA OTIMAČINA TUĐEGA

Piše: Zoran Vulević

Da se u nekoj demokratskoj državi svijeta dogodi gotovo nemoguće i ona počne prisvajati istoriju, kulturu, značajne ličnosti druge države, drugoga naroda, nastao bi nezapamćeni skandal. Kod nas, na Balkanu, pogotovo Zapadnom, tako nešto je već duže od vijeka postalo normalna pojava zahvaljujući ekspanzionističkoj politici Beograda.

Evo, najnovija vijest koja je i povod za pisanje ovog teksta, da se u Srbiji priprema snimanje filma o Svetom Vladimiru Dukljanskom, poznatom i kao Sv. Jovan Vladimir, kao srpskom svecu, je kulminacija krivotvorenja istorije. Primjer nevjerovatnog naučnog i svakog drugog beščašća, drskosti i najprimitivnijeg uzurpiranja istine. Kult Svetog Vladimira Dukljanskog se poštovao, pored Duklje (Zete), i u Dalmaciji, Albaniji, Makedoniji, Bugarskoj. Dakle, svuda u okruženju, sem u Srbiji čiji istoričari, do skoro, nijesu priznavali čak ni njegovo postojanje, potencirajući da je to istorijski falsifikat. Ali kao što uvijek biva kod onih čije je geslo „lažimo što više, to je naš imidž“, stvari se s lakoćom i bez naročitog moralnog opterećenja preko noći preobrate u svoju suprotnost. Sumnjam da postoji, makar u Evropi, država koja je prisvojila toliko tuđe istorije i kulturnih vrijednosti, toliko značajnih ličnosti, kao što je Srbija od Crne Gore.

Što je razlog tolikoj potrebi da se otme, ukrade tuđe i proglasi za svoje? Đe leže uzroci tako nezdravom ponašanju? Realno bi se moglo zaključiti da se glavni razlozi kriju u petovjekovnom ropstvu pod Osmanljama koje je stvorilo nacionalni kompleks inferiornosti. Zato, brže bolje, žure da krivotvore istoriju, posebno onu crnogorsku kao pravoslavnog naroda. Kako bi ispalo da su pojedini djelovi „srpskog sveta“, kako ga danas zovu, bili slobodni, da nijesu svi bili roblje Osmanlija. Prvo pitanje koje se nameće je otkuda bilo kome pravo da pravoslavlje poistovjećuje sa svojom nacijom, kako to uporno čini etnofiletistička crkva Srbije u sprezi s vlastima. Da mnoge značajne ličnosti, pogotovo iz crnogorske istorije, budu proglašavane Srbima. Nevjerovatno ali, nažalost, istinito. Pa tako ispade da je i Sveti Vladimir Dukljanski, srpski svetac, iako do skoro nepoznat i nepriznat za velikosrpske istoričare. Da je štamparija Crnojevića, prva štamparija kod Južnih Slovena, srpska štamparija, kao da su i sve knjige u njoj štampane srpske, iako niti jednog Srbina u to vrijeme nije bilo na tim prostorima (Ne mislimo ovđe na dukljanske Srbe, današnje crnogorske Srbe, koji nemaju nikakve genetske veze sa onima iz Srbije). Da je cetinjski Manastir srpski, iako ga je podigao crnogorski narod, kada takođe niđe nije bilo Srba iz Srbije na tom prostoru. Da je Njegoš njihov, a ne naš i još mnogo, mnogo drugih primjera koje je ovđe nemoguće pobrojati. Pa i sam Tesla, koga su prisvojili, se izjašnjavao kao Crnogorac iz Pive. No, kompleksi čine svoje do mjere da od ljudi prave ostrašćene agresore bez skrupula i osjećaja elementarnog obzira i uvažavanja za druge i drugačije.

Srpski nacionalisti su žestoko pritisli i na Wikipediji na kojoj se kompletna crnogorska istorija prezentira kao srpska. Još malo pa će i vazduh koji udišemo na prostorima Balkana biti proglašen za srpski.

A današnja Crna Gora na sva ta nepočinstva ćuti li ćuti, uz časne izuzetke. Ne oglašava se da odbrani sebe od notornih laži koje joj se nameću kao istina. Imamo li mi pristupa Wikipediji? Ispada da nemamo. Zašto tolika šutnja u situaciji kad su napadnute sve naše istorijske vrijednosti i slobodarska tradicija. Konačno, naše samo  postojanje! Do kada ćemo, mirno i pokorno puštati ovo iživljavanje velikosrba nad nama?

Nećemo, valjda, dopuštiti da nam naši nezajažljivi neprijatelji urnišu državu koja, s prekidima,  traje više od milenijuma, kao samostalna i slobodna. I to zbog njihovih iz neslavne istorije proizišlih kompleksa i predrasuda.

Najavljeno snimanje filma o Svetom Vladimiru Dukljanskom je još jedna u nizu njihovih opskurnih lažavina,  smišljena da u korijenu sasječe postojanje Crnogoraca sve tri vjere i naše nacije, proglašavajući je srpskom.

A svi bi trebali da znamo da su Nemanjići-Rašani napali Duklju (Zetu) kao neprijateljsku, stranu teritoriju čije stanovništvo nije njihovo! Zar ikoga više treba ubjeđivati da se radi o dva različita naroda? U tome je njihova muka, a naša prilika da konačno budemo ono što jesmo, građani uzvišenog dukljansko-zetskog porijekla!