Miješa se Ana u rabotu koju ne zna!

Slavko Mandić

Vjerovatno će mi mnogi u Crnoj Gori, a i oni s mozgom izvan nje, zamjeriti što se osvrćem na izgovorene riječi srbijanske premijerke Ane Brnabić, jer one nemaju ama baš nikakvu težinu. Upravo to bestežinsko stanje je i kvalifikovalo da je Vučić proglasi marionetom prijeko potrebnom za ostvarivanje sopstvenih planova i ciljeva. Naravno, i nešto drugo, posredstvom lobija koji ima izuzetnu snagu čak i u tradicionalnoj Srbiji.

Premijerka Srbije uglavnom ćuti, što joj je i najpametnija rabota. Ali zato kad prozbori, bez sumnje ne ni tada iz svoje glave, onda zaječe brda i doline. Zacrveni se od stida i količine gluposti koje može da izgovori naizust „odgovorno“ lice.

Valjda zbog vlastite potrebe da se dodvori još više od mogućeg, premijerka će pokušati da zadovolji šefa svega u Srbiji, čime drugo slađe i ljepše, do napadom na Crnu Goru ili bar na neke djelove njenjih znamenja. Nije joj potreban kontekst. Neće ga ni tražiti kosovka đevojka, ali će znati poganim riječima bez značenja da oskrnavi crnogorske svetinje.

Da je neko pita, a neće, kakve veze ima Crnogorska pravoslavna crkva, koju ova Rakovićeva i Antićeva lažno istorijska sljedbenica, sa pismom vlasti u Prištini u kojem su zatražili od UNESCO-a da se srpske crkve i manastiri uklone iz kategorije ugroženih, njen bi odgovor bio blasfemijski osmijeh? Premijerka, koja to uistinu nije, osim u goloj formi, o Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi zna taman toliko koliko i o svojoj raboti. Znači, NIŠTA!
Naravno, ona će, upravo zbog činjenice da je neznavena, saopštiti da je moguće da Priština pokuša da napravi nešto poput Crnogorske pravoslavne crkve na teritoriji Kosova, neku, kako je kazala „njihovu crkvu“, ali da su oni spremni kako da se diplomatskim putem bore protiv toga. Ona je saopštila da je pismo Kurtija UNESCO-u vrhunac licemjerja i cinizma.

Upravo to što je poručila Kurtiju, odnos je Brnabićke prema Crnoj Gori i njenoj pravoslavnoj crkvi. Prvenstveno licemjeran sa stavom koji je satkan od laži i prljavština svojstvenih srbijanskoj politici. A Brnabićka je dama. Ipak joj, da je to što bi trebalo da bude, a nije, ne priliči da se služi lažima. Mada, više je vjerovati da je kod nje sve smućeno. I laž, i neznanje ali iznad svega bespogovorno udvaranje velikom guruu. Ona je po tome prevazišla čak i nekakve helikopterioglave Vuline, i druge njemu slične.

Brnabićka mora da zna da je upravo srbijanska vojska učinjela nezapamćeni genocid nad crnogorskim narodom 1918. godine. Bio je to krvavi zločin kakav svijet nije vidio. Zgražavala se civilacija od „bratske“ srpske ruke koja je, premijerko Brnabić, ubijala đecu i starce, Crnogorce đe je stigla i palila im i rušila domove. Sramota je da Vam to nije poznato, premijerko od ničega. Morali bi da imate prst obraza, kako naš narod zbori, pa da ćutite ali i ustanete kada se pomene Crnogorska pravoslavna crkva. Ona koju su Vaši Srbi ukrali Crnoj Gori 1920. godine, i svu njenu imovinu do dana današnjeg. Kad je konačno trebala da joj se vrati oteto i kad smo mislili da je stasala crnogorska odlučnost da povratimo svoje, izklijao je domaći kukolj koji vam se priklonio. Stid me od toga baš kao što mora da bude Vas od Vas!

Laži kojim se srbijanska politika i Srpska pravoslavna crkva služe da bi dokazali svoje, navodno hiljadugodišnje djelovanje, lako je provjeriti. Nije tačno  da Srpska pravoslavna crkva postoji od Svetog Save, nego od 3. juna 1922.  godine. To je lako provjeljivo jer se tadašnja dokumenta koja to dokazuju još uvijek nalaze u Beogradskom arhivu. Srpska pravoslavna crkva je formirana tako što se  mitropolije koje su bile pod jurisdiksijom Vaseljenske patrijaršije, kao i eparhije   Zadarska i Boko-kotorska, zajedno sa  autokefalnim  crkvama: Karlovačkom, Crnogorskom i Srpskom-ujedinjuju u jednu – Autokefalnu Ujedinjenu  srpsku pravoslavnu crkvu Kraljevstva Srba Hrvata i Slovenaca. Sve je to objavljeno u beogradskim Službenim novinama 3.  juna 1922. godine.

Crnogorska autokefalna crkva, prema kojoj su pravljeni zločini i tada ali nepočinstva raznih vrsta od strane srbijanske vlasti i SPC i dan danas, je trn u oku velikosrpskoj hegemoniji i sprskom svetu u pokušaju makar.

Zbog toga se Brnabić koristi da prozbori lažno, pa onda razni Rakovići, Antići, Bećkovići, pa red domaćih za potrebe njine rabote. Ali, istina je jedna i ne može se sakriti činjenica da je Crnogorska crkva bila autokefalna i da snagom gole sile od „braće“ oteta Crnoj Gori.
Vratiće se maestralna Ana, kosovka đevojko, tvorevino vlastitoga šefa, kad tad. Budite sigurni!

Slavko Mandić