Božidar Proročić: Slobodan Marunović veliki glumac istorijskih uloga i tema

Priča o Slobodanu Marunoviću je priča o njegovoj markantnoj ličnosti koja duže od tri decenije ostavlja jak autentični lični pečat na Crnogorskoj kulturnoj, pozorišnoj, filmskoj sceni ne samo u Crnoj Gori već daleko i van njenih granica. Njegov intelekt, blistava snaga uma, harizmatičnost, pacifizam borba za Crnogorski nacionalni i kulturni identitet svrstavaju ga u jednu od najznačajnjih ličnosti savremene Crne Gore.

Slobodan Marunović je rođen u Mojkovcu 1957. godine. Član CNP-a je od 1982. od tada pa do danas njegova zvijezda sija istim sjajem. Nizale su se brojne uloge u pozorištu, na filmu, televiziji, radijskoj produkciji. Rijetko je koji glumac je izdržao teret i breme vremena i pri tome zadržao ogromnu energiju, entuzijazam, profesionalizam uz to imajući  snage da podrži kako svoje kolege tako i one mlađe koji tek stupaju na pozorišnu i filmsku scenu. Monodramu “Potonja ura Njegoševa” po tekstu Slobodana Tomovića, čija je  premijera bila 19. maja 1988. godine u CNP, izveo je do sada preko 1500 puta u mnogo zemalja svijeta, na skoro svim kontinentima. Učestvovao je sa raznim predstavama na domaćim i međunarodnim festivalima: Sterijino pozorje – Novi Sad, MES – Sarajevo, Exponto – Ljubljana, Dani Gavele – Zagreb, Zlatni vitez – Moskva, Festival monodrame i pantomime – Zemun, Svjetski festival pozorišta EST-WEST – Taškent (Uzbekistan), itd.

Pozorište je za njega njegov stvaralački dom njegov Alter- ego njegovo drugo (JA) u kome je blistao. Gluma mu daje slobodu kreativnosti, ispunjajući ga često likovima koje glumi i sopstvenom energijom. Ušao je u samu suštinu i najkompleksnih likova koje glumi. Suveren koji neprikosnoveno vlada svojom virtuoznošću glume i opija publiku kao drevni antički bogovi Dionisovog teatra. Sve uloge koje je odglumio do sada pokazuju njegovu snagu realističnosti. U svojim nastupima ušao je u jaku suštinu duh mentalni i emocionalni sklop i karakter likova koje glumi. Vješto interpretirajući svoje bogato glumačko iskustvo po nekad i uonim likovima i ulogama koje se ne uklapaju u njegov lični i mentalni sklop. Njegovo suptilno razumijevanje likova jaki emocionalni govori (u mnogim predstavama drami, filmu ili poeziji) kao u “Potonja ura Njegoševa” ili u “Ispovijed Krsta Zrnova” čine jaku komponentu emocionalnog prožimanja (likova) i viskoku sposobnost empatija da praktično ne samo doživi ulogu već da je i autentično prezentuje. Jasno kontrolišući svoje (lične) emocije što je rijetka odlika pravih profesionalaca u svim svojim ulogama. Slobodan Marunović veoma vješto koristi svoj govor da vješto dočara lik koji glumi. Svoje prave uloge (a svaka je uloga prava) glumac doživljava kada se pojavi pred publikom i stopi sa njom, u jakom stvaralačkom zanosu i bliskom kontaktu sa auditorijumom. Tada nastupaju neponovljive refleksije. Jer pozornica je život na čijim daskama Slobodan Marunović plijeni plejadom likova koje je vješto ne samo glumio već često identifikao i u samom sebi. Slobodan Marunović igra sa snažnom energijom koja pokreće i scenu i publiku. Iako neki (glumci) samo glume da bi odglumili za Marunovića se može slobodno reći da je odavno prešao sve  granice svojih stvaralačkih moći. Biti na pozorišnoj ili filmskoj sceni sa ovim Crnogorskim velikanom znači igrati do zadnjeg atoma snage (bez milosti) bez kraja, bez ostatka, ispisujući na sceni sudbinu svih svojih likova kojima tako neprikosnoveno (vlada). Uloge Slobodana Marunovića. Gluma Slobodana Marunovića nije prolazna umjetnost ona je polazište i vrijedno nasljeđe za budućnost. Gluma Slobodana Marunovića nastoji da prenese kosmičku energiju, teološku poruku eksplicitnost likova i uloga kojima osvaja publiku.

Veliki je broj pozorišnih uloga koje je Marunović vještom mrežom glumca ispleo u CNP-u pomenućemo samo neke. “Prestupna godina” (režija: Blagota Eraković), “Demon”- teatar poezije (režija: Dragan Blagojević), “Robespjer” (režija: Blagota Eraković), “Zvijezda na čelu naroda” (režija: Goran Bulajić), “Ljudi sjenke” (režija: S. Marunović), “Jesi li ti to došo da me vidiš” (režija: Blagota Eraković), “Veliki briljantni valcer” (režija: Nikola Vavić), “Gospodska krv” (režija: B. Mićunović), “Dr Vukašin Marković” (režija: Slobodan Milatović),  “Odbrana i posljednji dani” (režija: Branislav Mićunović), “Tetovirane duše” (režija: Branko Stavrev), “Dani mržnje” (režija: Nikola Vavić), “Lažni car Šćepan mali” (režija: Blagota Eraković), “Tartif” (Jagoš Marković), “Pećina i golgota vojvode Anta” (režija: Blagota Eraković), “Dvije kristalne čaše” (režija: Blagota Eraković), “Otelo” (režija: Veljko Mićunović), “Srčana kap” (režija: Blagota Eraković), ,,Kralj umire” (režija: Blagota Eraković), “Everyman Đilas” (autorski projekat: R.Vojvodić), “Poesia Montenegrina”- teatar poezije (režija: S. Marunović), “Očevi su (grad)ili” (režija: Boris Liješević), “Šćeri moja” (režija: Ana Vukotić).

Zapažene uloge je imao kako u domaćoj tako i u inoprodukciji Domaći filmovi, TV filmovi i TV drame: “Vuk Karadžić” (režija: Đorđe Kadijević, TV Serija, 1983), “Otac ratnik” (režija: Živko Nikolić, TV Film, 1985), “Stare granice očevog imanja” (režija: Mili Milaševic, TV Film, 1989), “Potonja ura Njegoševa” (režija: Blagota Eraković, TV Film, 1996), “Az Makarije” (režija: Milan Bilbija, TV drama, 1997), “U ime oca i sina” (režija: Bota Nikolić, Film, 1999), “Marko Miljanov” (režija: Blagota Eraković, TV drama, 1999), “Princeza Ksenija od Crne Gore” (režija: Radmila Vojvodić, TV drama, 2000), “Prijemni ispit” (režija: Draško Đurović, TV Film, 2001), “Ispovijed Krsta Zrnova” (režija: Blagota Eraković, TV Film, 2005), “Ljubav, ožiljci” (režija: I. Ćetkovć, B. Milatović, M. Vujačić, M. Pušonjić, Film, 2009), “Visina” (režija: Senad Šahmanović, Film, 2009), “Mora ljubavi” (režija: Đorđe Mirović, Film, 2009).

Strani filmovi: “Rote Zora” (režija: Peter Kahane, Njemačka, 2005), “Poziv” (režija:Viktor Sergejev, Rusija, 2005), “Grof Montenegro” (režija: Marina Migunova, Rusija, 2006), “Malteški krst” (režija: Igor Glinski, Rusija, 2007), “Čovjek koji je htio da živi svoj zivot” (režija: Erik Latrigo, Francuska, 2008), “Road kill” (režija: Džon Stokvel, SAD/Hollywood, 2009).

Do sada je Objavio pet CD poezije: “Potonja ura Njegoševa” po tekstu Slobodana Tomovića; “Poessia Montenegrina”, izbor iz crnogorske poezije zajedno sa kantautorom S. Kovačevićem; “Ovidije sa Ibra”, na stihove pjesnika Miroslava Đurovića; “Dok sanjah o tebi Ana Marija”, na stihove pjesnika Danila Lompara; “Vrijeme sna”, na stihove pjesnika Mira Božovića.

Režirao preko dvadest predstava sa studentskim, alternativnim i ad hoc pozorišnim grupama u Podgorici, Baru, Bijelom Polju, Cetinju i Danilovgradu.

Dobitnik je brojnih priznanja i nagrada između ostalog: Zlatna maska, Festival festivala SFRJ, Trebinje, BIH, 1977; Goranova nagrada, Goranovo proljeće, Zagreb, Hrvatska, 1979; Povelja grada Detroita, Detroit, SAD, 1988; Srebrena kolajna, Festival monodrame i pantomime, Zemun, Srbija, 1989; Nagrada Oslobođenja Podgorice 19 decembar, Podgorica, Crna Gora, 1996; Nagrada žirija za ulogu Njegoša, Jugoslavenski festival, Mojkovačka filmska jesen, Mojkovac, Crna Gora, 1997; Gran pri za partnersku igru sa Mišom Janketićem, Međunarodni festival glumca, Nikšić, Crna Gora, 1999; Povelja grada Vranja-Srbija, povodom 120 godina Vranjanskog pozorišta, 2016.

Doprinos Slobodana Marunovića kao Prometeja na Crnogorskoj kulturnoj sceni je velik i značajan pred njim će i u narednom periodu stojati brojne uloge i naslovi, nezaboravnim aplauzima Crnogorske publike ali i publike mnogih drugih teatara na kojima ovaj glumac, poslenik kulture, vješti narator, hariznmatični profesionalac, nenadmašni virtuoz, kralj bez krune, vladar dijaloga, “šaptač” monologa i dalje nas opija snagom i umjetnošću čitave plejade likova zbog kojih smo ga i zavoljeli.